Beyond Helvete - Self Therapy
- Beyond Helvete [DE]
- Self Therapy
- 2011
- Dusktone [IT]
Tracklist
Soul Reflection (7:22)
Self Therapy (7:28)
Fears (5:57)
Confession (5:09)
A Nameless Desire (4:22)
The More I Know (9:37)
Beyond Helvete is de eenmansband van de Duitser Sven Krause (Natrgaard), die hij in 2008 gestart is. Het doel was om zijn gevoelens van depressieve en negatieve aard te kanaliseren, bij voorkeur dus via muziek. Het is dan ook niet verwonderlijk dat dit zich uit in een zeer neerslachtig, zwaarmoedig soort van black metal. Na een demo (The Path Of Lonely Suicide, 2009) en een low budget verzameling van zijn werkjes tot dan toe, gebundeld in Back To Blood – A Heritage Of Pain And Self-Destruction (2010) werd het tijd om de zaken wat serieuzer aan te pakken. Natrgaard raapte zichzelf enigszins bijeen, kreeg zowaar een deal met Dusktone in de schoot geworpen en ging aan de slag om een fatsoenlijk album op te nemen. Het resultaat van 's mans diepste zieleroerselen is eerder dit jaar onder de veelzeggende titel Self Therapy uitgekomen.
Zelden heb ik zo'n miserabele, machteloos klinkende oceaan van psychisch verderf mijn gehoorgangen laten teisteren. Muzikaal gezien klinkt deze muziek op zich al redelijk duister, getrokken uit een melancholieke oervorm van black metal. In langzamere en minder gitaar georiënteerde passages doet het me wel denken aan Type O Negative, diezelfde sfeervolle zwartgalligheid. Er zijn ook stukken die wat toegankelijker, midtempo, riffgericht zijn; een benaming die ik hiervoor wel van toepassing vind is black 'n' roll, mede vanwege de hoempa/polka achtige drumritmes die ermee verweven zijn. Maar bovenal zijn er die rotte(nde) vocalen, een door merg en been snijdende opeenvolging van schier onverstaanbare oerkreten. Zo klinkt een schreeuw om hulp van iemand die zelf al lijkt te beseffen dat alle hulp te laat is.
Er wordt op dit album zeker niet slecht gemusiceerd. De nummers op zich zijn lang, maar niet langdradig, variatie wordt geboden door middel van tempowisselingen, veranderende drumpatronen/ritmes en sferische passages. Zo worden in nummers als Fears en The More I Know akoestische stukken ingebouwd, om even op adem te komen. Vooral het drumgeluid vind ik sterk, het drumwerk komt krachtig over. Uiteraard is ook aan de gitaarpartijen ruimschoots aandacht besteed. Hoewel niet opzienbarend past het muzikaal allemaal mooi in elkaar. Verrassend vind ik op dit album A Nameless Desire, een relatief kort intermezzo met een verfrissende baslijn en wat lichte ambient invloeden. Een fraai tegenwicht tegenover alle treurzang.
Hoewel Self Therapy qua muziek dus zeker niet slecht klinkt, zijn het toch die allesoverheersende vocalen die de morbide atmosfeer en het totale geluid bepalen. Enerzijds misschien wel iets te bepalend, anderzijds geeft het dit album wel een eigen sfeer. En benadrukt het op deze manier het thema van het album.