Stigmhate - The Sun Collapse

• BandStigmhate [IT]
• TitelThe Sun Collapse
• Release datum26-03-2012
• LabelBakerteam Records [IT]

Tracklist

01. Throne Of Eternal Flame
02. Charon
03. Gathered Of Isolation
04. Sinless Progeny
05. Architects Of Fate
06. Plenary Repulsion
07. In The Last Wake
08. Sun Collapse
09. Luce

De ijskoude erfenis van het Dissection van wijlen Jon Nödtveidt is jaren geleden met een oerknal uiteengespat en de daaruit ontstane aswolk met de verschillende componenten laat zich langzaam maar zeker door de ijskoude Scandinavische winterwinden over de aardbol verspreiden. Veel ervan werd al opgepikt door het Duitse Thulcandra, maar nu blijkt prompt dat er ook wat in de laars van Europa terechtgekomen. Stigmhate had al twee albums uitgebracht, maar met The Sun Collapse heeft het voor het eerst mijn aandacht getrokken.

Het Italiaanse Stigmhate is niet zo’n duidelijke kloon als Thulcandra maar deze band heeft wel degelijk een flinke teug van de aswolk ingeademd. In razendsnelle tempo’s jaagt Stigmhate de overbekende melodieuze riffs door de luidsprekers heen. Er is geen ruimte voor akoestische passages en uitgesponnen epische stukken. De voet blijft veelal onverbiddelijk op het gaspedaal staan. Niettemin kruipen de onderaardse melodieën wel pijlsnel onder je huid om je in een wurggreep te nemen. Want The Sun Collapse kent wel degelijk een handvol knappe stukken.

Vooral het gitaarwerk van Marco en Isagal is, ondanks de schatplichtigheid aan Dissection, bijzonder smaakvol. De ene naar de andere bezwerende tremoloriff wordt door de heren uit de mouw geschud. Wat dat betreft spreekt het verpulverende Sinless Progeny boekdelen. Eigenlijk is geen één nummer te betrappen op saaie thema’s. Behalve dan dat de naam Dissection niet meer uit je hoofd verdwijnt. Ik weet aan de andere kant ook dat Dissection ze in elk geval nooit meer zo zullen spelen.

De hypnotiserende opening van Gathering Of Isolation geeft zo’n ijzige koude af dat ik nog even goed moet kijken of het echt het mediterrane Italië is dat door Stigmhate als thuisbasis gebruikt wordt. De brute vocalen van Marco dragen ook bij aan de barbaarse winterkou die het album uitstraalt. Hij schiet met schijnbaar gemak van zeer schelle screams naar de wat diepere doodsrochels. Vooral als hij de hoogte ingaat, neemt op de topsnelheden de intensiteit aardig toe. Dan is je missie voor het black metalgedeelte wat mij betreft geslaagd.

Stigmhate laat horen dat het ook in Italië best onaangenaam koud kan zijn. De plaat bevat een hoog gehalte aan idolenverering , maar omdat die wel meer dan geslaagd is beveel ik The Sun Collapse van harte aan aan de liefhebber van de melodieuze black/death metal zoals die ene illustere Zweedse band, wier naam al een paar keer gevallen is die ooit maakte.