Lahmia - Into The Abyss

• BandLahmia [IT]
• TitelInto The Abyss
• Release datum14-05-2012
• LabelBakerteam Records [IT]

Tracklist

01. Drag Me To Hell
02. Nightfall
03. Silent Through The Screaming Crowd
04. The Tunnel
05. Into The Abyss
06. Glass Eyed Child
07. Grinding Dreams
08. Strenght From My Wounds
09. My Crown
10. Ab Aeterno

Het Italiaanse Lahmia is al een jaar of tien bezig en presenteert hier met Into The Abyss haar eerste langspeler. Na een tweetal demo's/EP's heeft de band een platendeal in de wacht weten te slepen bij Bakerteam Records. De laatste EP (Forget Every Sunrise, 2008) was gevuld met op Zweedse leest geschoeide melodeath, ik ben dan ook verbaasd om in de bijgeleverde info te lezen dat Lahmia een mengelmoes speelt van Zweedse en Amerikaanse death, en thrash en black metal.

Afgaande op de eerste paar tracks lijkt er ten opzichte van die laatste EP niet veel veranderd. Opener Drag Me To Hell moet het vooral hebben van snelheid, waardoor naast de overbekende Zweedse invloeden, ook een licht raakvlak met black metal waar te nemen is. De hypernerveuze drumsnelheid en het uitgebreide arsenaal aan vocalen doen me enigszins aan Cradle Of Filth denken, maar dat hoeven we niet te overdrijven.

Nightfall (stond ook al op Forget Every Sunrise, net als Grinding Dreams en Glass Eyed Child) tapt wat nadrukkelijker uit het Zweedse vaatje, met name Dark Tranquility komt hier om de hoek kijken. Silent Through The Screaming Crowd is daarna een moderne melodieuze beuker, deze keer niet louter gericht op snelheid zoals de vorige twee tracks. Hier moet ik een beetje aan Arch Enemy denken, wat overigens niet in het voordeel van Lahmia spreekt. Dit klinkt behoorlijk doorsnee.

En dan ligt de conclusie voor de hand dat album Into The Abyss inderdaad niet zo bijzonder veel afwijkt van de gangbare (Zweedse) melodische death metal. Het gegeven dat een drietal nummers van de laatste EP een plek krijgen op dit album, hoewel in sterkere nieuwe versies, spreekt wat dat betreft een woordje mee. Verwacht van Lahmia dus geen spannende, nieuwe invalshoeken. Dark Tranquility, In Flames, Soilwork en in iets lichter verteerbaardere vorm Arch Enemy zijn deze band al voorgegaan, Lahmia biedt mij geen nieuwe inzichten in dit inmiddels overvolle genre.

En dan staat er natuurlijk altijd een nummer op zo'n album dat de uitzondering op de regel vormt. Zowat helemaal aan het eind vinden we My Crown. Wars van snelheid sukkelt dit nummer voort, een poging tot toegankelijke gothic/dark metal? De wat valse cleane zang (hoor ik daar zelfs een accent?) is zeker geen toegevoegde waarde. Interessant om een totaal onverwacht nummer tegen te komen, ik ben oprecht verrast, maar wanneer het dan zo saai blijkt uit te pakken maakt de verrassing al gauw plaats voor een milde teleurstelling.

Liefhebbers zullen Lahmia wel weten te vinden. De Zweedse melodeath wordt gebracht met Zuid-Europees temperament, de band gaat er vol voor. En hoewel er op de muziek op zich niks aan te merken valt, is dit geen aardverschuivend product geworden. Niks nieuws onder de (Italiaanse) zon.