Valfreya - Path To Eternity

• BandValfreya [CA]
• TitelPath To Eternity
• Release datum04-07-2012
• LabelMaple Metal Records [CA]

Tracklist

01. Path to Eternity (Intro)
02. Deity's Grace
03. Inferno
04. Beyond Illusions
05. Ocean's Assault
06. Confront Immensity
07. Condemned World
08. Alefest
09. My Everlasting Star
10. My Glorious Death (Outro)

Was het laatst Vesperia (formerly known as Bolero) dat energieke folk/viking metal bracht vanuit Canada, nu is het de beurt aan de landgenoten van Valfreya. Opgericht in februari 2009 door frontvrouwe en belangrijkste songwriter van de band Corinne Cardinal (ook bekend als 'Crook') debuteert de band hier met Path To Eternity. Ik heb geen idee of Valfreya buiten het thuisland enige bekendheid en/of populariteit geniet, het debuutalbum is in elk geval mijn kennismaking met de band.

Het album opent met een gesproken intro en een muziekje dat langzaam aanzwelt, tot het uiteindelijk overgaat in Deity’s Grace. Het klinkt mij in de oren als een vrij standaard folk metaldeuntje, in een lekker opgeschroefd tempo, opgevrolijkt met de nodige tierlantijntjes. In tegenstelling tot veel andere bands zijn beide elementen, folkmuziek en heavy metal, hier wel in evenwicht.

Inferno bevalt me al iets beter, hier zit relatief weinig zang in en er komen lekkere gitaarpartijen voorbij. Beyond Illusions lijkt in eerste instantie de folk kant te benadrukken, maar gaandeweg het nummer trekt de band weer lekker fel van leer. En zo is het album gevuld met nummers die op zich zeker niet slecht, maar simpelweg dertien in een dozijn zijn. Met het feestelijke Alefest als hoogtepunt van: waar heb ik dit eerder gehoord. Dat de Noordse mythologie als inspiratie heeft gediend zal eveneens niet vreemd in de oren klinken.

Dan ben ik vervolgens helaas aangekomen bij het minpunt van het album: de vocalen. Vrouwe Crook wisselt af tussen de klassieke dameszang en grunt, maar beide zijn het wat mij betreft net niet. De grunts zijn niet rauw genoeg en klinken wat geforceerd; de cleane zang is wel beter, maar overtuigt me ook niet helemaal.

Ook sommige overgangen van folk- naar metal passages en andersom klinken niet helemaal vloeiend, maar een beetje gekunsteld. Naast de matige zangprestaties genoeg reden om geen victorie te kraaien over dit product. Nogmaals: Valfreya schotelt de luisteraar echt geen slecht album voor, maar ik denk dat we in Nederland (en de ons omringende landen) behoorlijk verwend zijn met deze muziekstroming en net een wat hoger niveau gewend zijn.

Valfreya noemt het Russische Arkona als 1 van hun voorbeelden, zelfs zichzelf als het Canadese antwoord op die band. Een overeenkomst is in elk geval dat beide bands beschikken over een zangeres met een op z'n minst voor discussie vatbaar stemgeluid. Maar qua songwriting en geboden kwaliteit mag Valfreya de schoenveters van hun Russische idolen niet eens vastmaken. Om zelf ook maar een cliché van stal te halen: ik denk dat Valfreya met hun debuut Path To Eternity geen potten zal breken buiten het thuisland.