Lacuna Coil - Delirium

• BandLacuna Coil [IT]
• TitelDelirium
• Release datum27-05-2016
• LabelCentury Media Records [DE]

Tracklist

01. The House Of Shame
02. Broken Things
03. Delirium
04. Blood, Tears, Dust
05. Downfall
06. Take Me Home
07. You Love Me 'Cause I Hate You
08. Ghost In The Mist
09. My Demons
10. Claustrophobia
11. Ultima Ratio
12. Live to Tell
13. Breakdown
14. Bleed the Pain

Twee jaar geleden hinkte ik op twee gedachten bij het bespreken van het toenmalige actuele Lacuna Coil-album Broken Crown Halo. Laverend tussen vertrouwde elementen en de zoektocht naar vernieuwing kon de band mij toen niet optimaal overtuigen. Lacuna Coil is en blijft toch een band die al eens graag veranderingen doorvoert om de dingen fris te houden. Ik ben dus op voorhand wel benieuwd hoe de vlag er bij hangt met het splinternieuwe album Delirium, dat over een paar dagen uit zal komen.

Lacuna Coil heeft voor het achtste studio-album gekozen voor een heus concept, waarbij de Italianen zich hebben laten inspireren door een sanatorium dat zich in het noorden van het thuisland bevindt. Het album vertelt in elf tracks (veertien op de uitgebreidere versies) over verschillende vormen van geestesziekten en krankzinnigheid. Elk nummer staat voor een apart verhaal, een kamer, een patient. Dit alles in het fictieve sanatorium dat Delirium heet. Dit is een zwaar thema, en deze keer is de bijbehorende muziek dat ook. Daar waar op de voorganger een donker geluid nog gepaard ging met een fikse dosis toegankelijkheid in de diverse nummers, is Delirium van begin tot eind zware kost. Juist daar waar ik op die voorganger nog wat problemen mee had is mogelijk hiermee opgelost. Het lijkt er op dat de band deze keer die toegankelijke sound precies dat was wat ze wilden vermijden.

Deze gedeeltelijk nieuwe, donkerdere richting bevat een beetje nu metal en wat modernere metalcore-achtige/melodeath (of gewoon moderne metal) invloeden; let daarbij vooral eens op de nadrukkelijk lager gestemde gitaren. Het geeft Lacuna Coil wel direct een meer hedendaagse smoel. Na het vertrek van de gitarist(en) die zich voornamelijk met het songschrijven hebben bezig gehouden, heeft bassist (en in de studio nu ook gitarist en toetsenist) Marco steeds meer de touwtjes in handen genomen en zo'n beetje de hele nieuwe plaat neergepend. Ik denk na het beluisteren van Delirium: had dat maar eerder gedaan!

Albumopener The House Of Shame valt dan ook kneiterhard binnen. Wanneer ik niet de dubbele zangpartijen van Scabbia en Ferro meteen herkend zou hebben, zou ik achter deze heavy muziek nooit Lacuna Coil vermoed hebben. Dit is inderdaad serieuze en zware kost. Eigenlijk klinkt alleen de genoemde zang vertrouwd, al wordt qua muziek wel voortgeborduurd op de weg die de band al een paar albums geleden heel voorzichtig is ingeslagen. Die voorzichtigheid is nu overboord gegooid, Lacuna Coil gaat volle kracht vooruit, in een vastberaden bepaalde koers. Ik kom dan ook heel snel tot de conclusie dat The House Of Shame veruit het hardste nummer is dat Lacuna Coil ooit heeft voortgebracht.

En daarin staat dit nummer niet alleen. Ook bijvoorbeeld Broken Things en Blood, Tears, Dust doen daar niet voor onder, waarbij die laatste ook nog eens elektronica laat horen die het geheel nog wat verder de heavy hoek induwt. De riffs zijn zwaar en log, het drumwerk beukt, en zanger Andrea grunt bij vlagen of z'n leven er van afhangt. En ik moet zeggen dat dat laatste me een stuk beter bevalt dan z'n cleane zang. Bovendien contrasteert die grunt nog fraaier met de hoge uithalen van Cristina Scabbia, die hier nog hoger, feller en zuiverder lijkt te zingen dan ooit tevoren.

Natuurlijk is het niet alleen maar harde, moderne metal dat Lacuna Coil hier laat horen. Er wordt gestoeid met elektronica, (kinder)koortjes en flitsende gitaarsolo's (My Demons) van gastmuzikanten, maar ook met meer ingetogen en melancholische stukken (Downfall bijvoorbeeld); een verwijzing naar het oorspronkelijke bandgeluid. Ook de pakkende refreinen als tegenhanger van de heavy coupletten maken daar deel van uit (Ghost In The Mist, titelnummer Delirium). Dit alles maakt Delirium het meest veelzijdige, verrassende en vooral meest dynamische album dat de Italianen ooit maakten.