Chalice of Suffering - Lost Eternally

• BandChalice of Suffering [US]
• TitelLost Eternally
• Release datum19-04-2019
• LabelTranscending Obscurity [IN]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. In The Mist Of Once Was
02. Emancipation Of Pain
03. Forever Winter
04. Lost Eternally
05. The Hurt
06. Miss Me, But Let Me Go
07. Whispers Of Madness

Chalice Of Suffering is een Amerikaanse band die zich toelegt op redelijk klassieke, atmosferische (funeral) doom metal. De band is actief sinds 2015, For You I Die was een jaar later het debuutalbum. Daar was ik niet echt van ondersteboven, maar dat belet me natuurlijk niet om opvolger Lost Eternally eens te beluisteren.

Ruim een uur aan muziek verdeeld over zeven langere composities, in dat opzicht is er weinig veranderd. Twee opvallende aspecten die ook zijn gebleven, en deze band zo eigen maken, zijn: allereerst het gebruik van een folk-achtig instrumentarium. Opener In The Mist Of Once Was laat onverbiddelijk de voorname invloed van de doedelzak horen; dat blijft toch wel even wennen. Overigens hoor ik geen fluit(ist) meer, ik denk dat die rol is overgenomen door het toetsenwerk.

Daarnaast is het de verhalende, vertellende stem die opvalt, waardoor er van klassieke zang maar zelden sprake is. Daar waar wel vocalen worden ingezet is sprake van een bescheiden grunt, die ook al bijna vertellend klinkt. Het is juist die aparte genre-vreemde combinatie die de melodieuze, atmosferische doom een geheel eigen touch geeft, en met regelmaat doet denken aan folkloristische muziek. Ook de ijle tonen van het keyboard (zoals in Emancipation Of Pain) zijn daar debet aan.

Ik weet niet of het juist daar aan ligt, maar toch blijft het bij mij een beetje knagen. De muziek van Chalice Of Suffering weet me niet zo te grijpen als andere doombands. Ik vind de instrumentale invulling vaak wat kaal, ik mis hier een fikse dosis power. De doom van deze band is juist zeer ingetogen, maar is dat eigenlijk ook constant. Een nummer als Forever Winter sleept zich bijvoorbeeld schier eindeloos en krachteloos voort, zonder enige vorm van dynamiek of spanning. Wat ik aan doom over het algemeen interessant vind is opbouw en een spanningsboog - en een krachtige atmosfeer - en dat mis ik hier helaas grotendeels.

De muziek van Chalice Of Suffering is voor me te klinisch, te kaal. Met Miss Me, But Let Me Go (met lekker baswerk!) als positieve uitzondering is Lost Eternally voor mij een hele zit. Mijn gevoel ten tijde van het debuutalbum wordt hier alleen maar bevestigd; ik ben opnieuw niet overtuigd.