Body Count - Carnivore

• BandBody Count [US]
• TitelCarnivore
• Release datum06-03-2020
• LabelCentury Media Records [DE]
• Genre Rap / Funkmetal

Tracklist

01. Carnivore
02. Point The Finger
03. Bum-Rush
04. Ace Of Spades [Motorhead cover]
05. Another Level
06. Colors - 2020
07. No Remorse
08. When I'm Gone
09. Thee Critical Beatdown
10. The Hate Is Real
11. 6 In Tha Morning - 2020 [bonus]

"Body Count's in the house" en dat al weer sinds 1992. Toen kwam deze band onder aanvoering van rapper Ice-T hard binnen met hun mix van hiphop en metal, helemaal de juiste tijd en plaats voor deze band. Na nog twee albums in de jaren '90 leek de koek een beetje op, pas in 2006 werd de draad weer opgepakt, maar het succes van voorheen werd niet meer bereikt. Het niveau trouwens ook niet, al werd het voorlaatste album Bloodlust (2017) weer redelijk ontvangen. Eerder deze maand kwam Body Count met z'n zevende langspeler: Carnivore. Ik ben benieuwd hoe het de band anno 2020 vergaat.

Naast Ice-T is ook gitarist Ernie-C een niet te onderschatten schakel binnen de band. De heavy beukende opener en titelnummer Carnivore maakt dat meteen duidelijk. Een veelbelovend begin wat mij betreft, Body Count (lees: vooral hun vocale voorganger natuurlijk) klinkt hier gemeen en gedreven, de metal daarachter is echter ook goed te doen. Ook tweede single en video Bum-Rush laat zich beluisteren als van dik hout zaagt men planken, met opnieuw lekker stevig gitaarwerk en zo af en toe een pittig tempo.

Echter is hiermee het beste voor even wel geweest wat mij betreft. Het album duurt met zo'n 35 minuten al niet te lang, maar laat in die korte tijd ook nog eens de nodige vullertjes en missers horen. De Lemmy-ode Ace Of Spades vind ik van een bedenkelijk niveau, Body Count komt hier niet verder dan het nummer slapjes, futloos naspelen. Overbodig dus. Net als Another Level, dat ondanks de aanwezigheid van Jamey Jasta (Hatebreed) ook veel te flauw klinkt. Ook over Colors heb ik weinig goede woorden over, deze remake van een oude Ice-T-hit komt nauwelijks geïnspireerd over. Al zijn de riffs wel weer vet, dat moet gezegd worden, en dat redt het nummer dan ook nog enigszins. Dat kan ook gezegd worden van No Remorse: lekkere zware riffs, maar inhoudelijk verder niet echt sterk.

Met When I'm Gone gaat het niveau gelukkig weer iets omhoog, niet in het minst dankzij de vocale wisselwerking met Evanescence's Amy Lee. Ook Thee Critical Beatdown en The Hate Is Real (opzwepende hardcore met een beetje Slayeriaans gitaarwerk) laten me weer stiekem een beetje meedeinen en hoofdschudden: een goed teken. Zo sluit Carnivore toch nog positief af. Net zoals het begon inderdaad. Maar in het middenstuk zitten toch een paar tracks die mijn vinger telkens naar de skip-knop sturen. Toch blijf ik de betere tracks nog graag beluisteren, dus de balans slaat door naar de goede kant. Body Count scoort nog altijd een degelijke voldoende wat mij betreft, overigens zonder ook maar een seconde verrassend voor de dag te komen.