Accept - Too Mean To Die

• BandAccept [DE]
• TitelToo Mean To Die
• Release datum29-01-2021
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Heavy / power metal

Tracklist

01. Zombie Apocalypse
02. Too Mean To Die
03. Overnight Sensation
04. No Ones Master
05. The Undertaker
06. Sucks To Be You
07. Symphony Of Pain
08. The Best Is Yet To Come
09. How Do We Sleep
10. Not My Problem
11. Samson And Delilah

Na een gedwongen productiepauze in het voorjaar van 2020 en een recent virusgerelateerd uitstel van de release is het zover: de Duitse meesters van de heavy metal Accept brengen eind januari 2021, hun nieuwe, langverwachte zestiende studioalbum uit: Too Mean To Die. De opnames hebben plaats gevonden in Nashville (USA) onder de deskundige leiding van de Engelse master producer Andy Sneap. Net zo internationaal als de bezetting van het oorspronkelijk puur Duitse bastion Accept anno 2020 / 2021, dat met het toetreden van (derde) gitarist Philip Shouse inmiddels drie Amerikanen telt. Overigens heeft de band met (de Duitser) Martin Motnik ook een nieuwe bassist. Oerlid en mede-componist Peter Baltes is dus vertrokken, zou dat te horen zijn op de nieuwe plaat?

Met Blind Rage (2014) en The Rise Of Chaos (2017) bracht Accept als laatste twee zeer acceptabele platen uit, die mijn goedkeuring konden wegdragen. Too Mean To Die bestaat uit elf tracks die naadloos aansluiten bij die voorgaande albums. Wat mij betreft bevat het album tien prima nummers die bulken van de old school heavy metal-ervaring. Deze muziek klinkt solide, en beschaafd heavy, maar laat vooral catchy elementen horen. Lekker meedeinen, meebrullen met de simpele teksten, en de vuisten in de lucht op de pakkende hooks. Natuurlijk mogen de luchtgitaar-bewegingen niet ontbreken tijdens de al even pakkende riffs en (voor de hand liggende) solo's.

Ik schreef tien nummers, want ikzelf vind de ballad The Best Is Yet To Come maar matig, ik houd hier niet zo van. Liever hoor ik Accept met heerlijk opzwepende tracks als titelnummer Too Mean To Die en Symphony Of Pain, of juist lekkere rampestampers als Overnight Sensation en Sucks To be You. Twee keer treedt de band buiten de comfortzone, en dat vind ik toch wel opvallend.

The Undertaker is een atmosferisch sterk, nadrukkelijk donker metalnummer dat je een beetje in de richting van Dio / Sabbath kunt plaatsen, maar dan wel met een whoo hoo hoo-refreintje. Afsluiter Samson And Delilah is instrumentaal, en laat een beetje een Oosters sfeertje horen. Ik moest direct aan Arabia van Vengeance denken, dat lijkt me een adequate referentie.

Als ik Too Mean To Die zou moeten kwalificeren in één woord, dan kom ik tot professioneel. De metal van Accept is nog altijd lekker energiek, maar klinkt niet echt spontaan. Wat daarbij niet helpt is het 'moderne' dicht-geplamuurde geluid, de muziek klinkt daardoor wat 'gemaakt'. De authentieke old school sfeer en daarmee gepaard gaande charme komen uiteraard nooit meer terug, maar een iets meer open geluid, zoals in de jaren '80, zou toch ook wel weer eens leuk zijn.