A Thousand Sufferings - Burden

• BandA Thousand Sufferings [BE]
• TitelBurden
• Release datum23-12-2015
• LabelSatanath Records [RU]
• PromotorGrand Sounds PR [UA]

Tracklist

1. Once in a Blue Moon (intro)
2. Red is Redemption (Bloodletting)
3. Black is Burden (Lamentation)
4. Blue Is… (Remembering Treasures)

Je zou het in eerste instantie aan de hand van de muziek niet zeggen, maar de band A Thousand Sufferings is eigenlijk ontsproten aan de rijke Belgische black metal scene. Een paar ervaren muzikanten uit de scene (ik noem bands als Vex, Xastur, Verloren) hebben hun instrumenten weer uit de wilgen geplukt om een nieuwe band uit de vruchtbare grond te stampen. De band is ontstaan in 2013, maar had nog even een serieuze terugval te verwerken met het plotselinge overlijden van beoogd zanger Tijl de Bock (de Nederlander kwam om bij een motorongeluk). Daarna wist de band in februari 2014 debuutalbum Burden op te nemen, dat uiteindelijk in december 2015 via Satanath Records het levenslicht zou zien.

Zowel bandnaam als albumtitel doen eerder aan doom dan aan black metal denken, en dat klopt dan ook. Maar dan wel doom met gitzwarte wortels uit zwart-metalen harten. Buiten het 'korte' - nog altijd goed voor drie minuten - intro Once in a Blue Moon krijgen we drie lange (rond de tien minuten) slepende tracks voorgeschoteld, die in het somberste der sferen past. Maar het klinkt me niet in de oren als klassieke doom, of doom die z'n oorsprong vindt in de death metal. Daar verraadt zich dus de oorsprong der muzikanten: het lijkt eerder of A Thousand Sufferings ultra-trage black metal speelt. Luister maar eens naar (het eerste stuk) van Black Is Burden (Lamentation), dat is nog vrij herkenbaar als black metal. Maar dan wel met een heerlijke doomy ondertoon.

Evengoed is dit dus muziek die aan die heerlijke doom-sfeer voldoet waar ik zo van hou: melancholiek, somber. Tegelijkertijd heeft het ook wel wat van het depressieve van black metal; hetgeen hier overigens prima bij elkaar past. De muziek zelf is dus behoorlijk trage metal, of in het geval van afsluiter Blue Is… (Remembering Treasures) zelfs ultra-traag. De black-doom is lekker rauw, met grove riffs en een grauwende stem die de teksten als het ware declameert. Juist die zang doet nog het meest aan black metal denken, maar past prima bij de grofkorrelige doom-klanken. Ook komt er af en toe eens een uptempo oprisping voorbij (zoals in de zojuist genoemde afsluiter), die de oorsprong der muzikanten benadrukt.

Moraal van dit verhaal: uiteindelijk doet het er niet toe wat voor labeltje je aan de muziek hangt, het gaat om de sfeer die het uitstraalt, en wat dat qua gevoel met je doet. Ik beleef Burden als een heerlijk smerige doom-plaat, die het beste (of slechtste?) qua sferen uit twee subgenres weet te halen.