Accept - Blind Rage

• BandAccept [DE]
• TitelBlind Rage
• Release datum15-08-2014
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

01. Stampede
02. Dying Breed
03. Dark Side Of My Heart
04. Fall Of The Empire
05. Trail Of Tears
06. Wanna Be Free
07. 200 Years
08. Bloodbath Mastermind
09. From The Ashes We Rise
10. The Curse
11. Final Journey

Hetzelfde gevoel dat ik bij het beluisteren en bespreken van het laatste Judas Priest album had, heb ik nu ook weer met Accept. Zulke grootheden en met zo'n geschiedenis in de heavy metal wereld, wie ben ik om daar wat van te vinden. De eerste versie van de band, onder de naam Band X, ontstond al in 1968, ook mijn geboortejaar. Vanaf 1976 was het Accept, waarna ik in de jaren '80 mede opgroeide met albums als Restless And Wild, Balls To the Wall en Metal Heart. Met Russian Roulette leek het beste er al wel weer af, waarna Eat The Heat (met vreemdeling David Reece op zang) ronduit tegenviel. Eerlijk gezegd ben ik de band daarna wel wat uit het oog verloren, zeker nadat in 1997 de stekker er uit werd getrokken.

In 2009 maakte de band een doorstart (na een eerdere vruchteloze poging in 2005; zonder Udo, maar met de Amerikaanse zanger Mark Tornillo (TT Quick). De verder vertrouwde bezetting leverde twee albums af (Blood Of The Nations, 2010 en Stalingrad: Brothers In Death, 2012) die over het algemeen goed ontvangen werden. Braaf twee jaar later komen de ouwe Duitse rockers met een nieuw album op de proppen: Blind Rage. Ook van Accept is hier nog nooit een album besproken, en ook nu al heb ik de verwachting dat het nieuwe werk nooit het gevoel van de oude albums kan benaderen.

Het intro van de opener en eerste single Stampede doet gelijk klassiek Accept aan, zeker wanneer het nummer zich ontpopt tot zo'n vlotte stamper die doet denken aan lang vervlogen tijden. En waarbij je Stampede! natuurlijk lekker mee mag brullen. Dying Breed schakelt vervolgens qua tempo een tandje terug, en is me net wat te simpel. Dark Side Of My Heart laat een fijne openingsriff horen, maar opnieuw is de voortzetting wat plichtmatig, net als het vorige nummer vind ik dit net niet. Fall Of The Empire begint aangenaam log, weer een fijne riff aan het begin, en een beetje een episch verloop. De ooh ooh ooh's zetten het pakkende karakter nog wat kracht bij, dit moet wel een live kraker worden.

Trail Of Tears is dan weer lekker snel, daar was ik ook weer even aan toe. Grappig genoeg doet het nummer me aan oude Iron Maiden denken, Aces High of zo; waarschijnlijk vanwege de zanglijn in de coupletten vermoed ik. Daarna is Wanna Be Free weer een midtempo mee-stamper; vuisten in de lucht, meebrullen en gaan! Bloodbath Mastermind kent een fijne opbouw, lekker gitaarwerk - zowel riffs als (korte) solo's - en wat variatie binnen het nummer. Deze bevalt me wel, lekker flitsend einde ook, beetje Judas Priest/Painkiller-achtig. From The Ashes We Rise laat een beetje de epische kant van de band horen, een lekker krachtig nummer. The Curse vind ik, samen met het nog niet genoemde 200 Years, niet tot de sterkste nummers behoren, en laat ik even voor wat het is. Snel door naar afsluiter Final Journey, dat het album knallend, en zeer herkenbaar, afsluit. Dit is headbangen geblazen!

Accept laat op Blind Rage hun eighties metal volgens beproefd recept klinken, zonder gedateerd of oubollig over te komen. Alles wat je van een klassiek heavy metalalbum verwacht komt voorbij. Dankzij de moderne productie van Andy Sneap past dit album prima in de tegenwoordige tijd, Accept hoeft zich hier absoluut niet voor te schamen! Waarbij het niet uitmaakt wie de microfoon vasthoudt. Mark Tornillo is geen kloon van Udo, maar blijft qua stijl in de buurt, en is zeker geen verzwakking voor de band.