Detonation - Reprisal

• BandDetonation [NL]
• TitelReprisal
• Release datum16-09-2016
• LabelVic Records [NL]
• Genre Melodieuze deathmetal

Tracklist

01. Enslavement
02. No Turning Back
03. Feeding on the Madness
04. Ruptured
05. Absentia Mentis
06. Washing Away the Blood
07. Falling Prey
08. Insults to My Heritage

Een beetje vreemde eend in de bijt binnen de hele cyclus van Vic Records re-releases vind ik de heruitgave van Detonation's Reprisal. Dit was het laatste wapenfeit van de Nederlandse melodieuze thrash/death metalband (opgericht in 1997) in 2011. Opvallend genoeg verscheen deze zwanenzang in eigen beheer, hetgeen er al dan niet direct mede de oorzaak van geweest kan zijn dat de band er mee stopte. Wegens gebrek aan belangstelling en/of motivatie vermoed ik dan maar.

In 2002 verscheen debuutalbum An Epic Defiance, dat meteen de nodige deuren opende voor deze band en z'n toegankelijke death/thrash-mix. Ik vind het stiekem denk ik nog wel het beste album dat de band gemaakt heeft. Daarna verschenen twee albums via het Franse Osmose (Portals To Ubhobia, 2005, en Emission Phase, 2007) waarna de band wonderlijk genoeg een beetje verloren leek voor het Nederlandse publiek.

In 2011 namen ze dus hun laatste album Reprisal op. Kort daarna werd de band even in de wacht gezet van eind 2011 tot en met 2013. Reprisal verscheen dan ook in een zeer beperkte oplage via de band zelf. Ik weet het niet helemaal zeker, maar het schijnt dat de band momenteel weer de status actief heeft, hetgeen dan ook de wederuitgave van Reprisal rechtvaardigt: geen hond heeft het album nog gehoord volgens mij. Overigens is de huidige band-line-up wel een legitieme: driekwart van de bezetting was er ook al in 1997 bij.

In de loop er jaren is het geluid van Detonation wel wat verschoven richting modernere melodeath. Van de vroegere thrash-invloeden is steeds minder te horen, van onstuimige death metal des te meer. Minder melodie en technische hoogstandjes, maar meer het accent op de brute kant van de metal. Al zal het melodieuze aspect nooit helemaal uit de ziel van de muziek van Detonation verdwijnen. Luister daarvoor bijvoorbeeld maar eens naar Washing Away the Blood, waarin beide aspecten prima samengaan.

Nummers als Ruptured en Falling Prey laten horen dat ook niet alles in het hoogste tempo hoeft om heavy te zijn. Dit zorgt er, samen met de open productie, ook voor dat alle muzikanten goed te horen zijn, hetgeen geen straf voor zulke technisch goed onderlegde musici. De ritmesectie legt een stabiele maar denderende basis, waaroverheen de heren gitaristen naar hartenlust kunnen excelleren. Tel daar nog de herkenbare grunt van Koen Romeijn bij op, en je weet eigenlijk al dat een Detonation-album nooit tegen kan vallen.

Al met al is er toch wel een waarneembare stijlbreuk opgetreden vergeleken met voorgaand werk. De band klinkt bruter, krachtiger, en minder melodieus dan voorheen, zonder aan herkenbaarheid in te boeten. Maar goed, dan nog blijven dit oude koeien; het is inmiddels 2016, en volgens mij staat Detonation te trappelen om met echt nieuw plaatwerk te komen. Wordt vervolgd dus!