Fange - Purge

• BandFange [FR]
• TitelPurge
• Release datum02-09-2016
• LabelLost Pilgrims Records [FR], Throatruiner Records [FR]
• Genre Avant-garde / experimentele metal, Doommetal, Sludgemetal

Tracklist

01. Cour Martiale
02. Mâchefer
03. Roy-Vermine
04. Étouffoir
05. De Guerre Lasse
06. Girone Della Merda

Schurend, extreem, smerig en woedend; wij zijn de meest offensieve en excessieve vorm van sonische catharsis. Bereid je voor op de meest primaire en grimmige uitingen die je oren zullen doen koken en smelten!.

Fange is een luidruchtig gezelschap van herrieschoppers afkomstig uit Frankrijk. Dat is dubbelop ja, dat klopt. Zo veel herrie maken ze dan ook, en dat laten ze ook graag horen. Opgericht in 2013 verschenen al twee EP's in 2014 en 2015, alvorens recentelijk een full length debuut het levenslicht mocht aanschouwen: Purge. Qua 'bekende' bandleden is er een link met Huata, dat ook wel raad weet met een fikse dosis smerigheid.

Het is best lastig om een labeltje te plakken op de muziek die dit Franse kwartet voortbrengt. De Metal Archives-pagina houdt het op blackened doom, maar dat is me veel te summier. De band zelf probeert het met de raar klinkende mengelmoes harsh sludge d-beat Swedeath; maar gelijk hebben ze wel: dat zit er allemaal in. Sludge en noise zou ik de voornaamste bestanddelen noemen, echt 'klassieke' metalvormen vormen zeker niet de hoofdmoot, al zijn er af en toe wel links te leggen naar de extremere metalsoorten death, black en doom metal.

De muziek van Fange is dus zeker niet voor watjes, en zal een vrij specifiek publiek aanspreken denk ik zo. Ik hoor in de zich overwegend traag voortslepende tracks zeker genoeg aanknopingspunten van mijn gading. Deze muzikale uiting is echt enorm smerig, aardedonker, en schotelt weinig optimisme voor. Herkenbaar zijn ultralogge riffs (die halverwege Roy-Vermine laten de ingewanden in de buikstreek trillen, wow!), ultiem smerige vocalen, lage bastonen en - gelukkig - bij vlagen ook een lekker groovende ritmesectie (het begin van Étouffoir).

De klassieke couplet/refrein conventies zijn hier verre van heilig, dus er wordt binnen de diverse tracks lustig gespeeld met aan elkaar geplakte sfeerstukken. Herkenbaarheid en/of toegankelijkheid zijn voor Fange vieze woorden denk ik. Wie hecht aan gangbare songstructuren en een overzichtelijke invulling daarvan zit bij Fange dus gewoon verkeerd. Tegendraadse herrie met precies dat als doel, daar gaat het hier om denk ik. En verdomd, ik mag er nog graag naar luisteren ook!