Graveyard - Peace

• BandGraveyard [SE]
• TitelPeace
• Release datum25-05-2018
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre (Blues)Rock, Psychedelische rock

Tracklist

01. It Ain't Over Yet
02. Cold Love
03. See The Day
04. Please Don't
05. The Fox
06. Walk On
07. Del Manic
08. Bird Of Paradise
09. A Sign Of Peace
10. Low (I Wouldn't Mind)

De laatste paar jaar zijn wat turbulent verlopen voor Graveyard. Na het prachtige album Innocence & Decadence (2015) viel de band in 2016 uit elkaar; niemand gaf meer een cent voor het Zweedse kwartet. Maar de wonderen bleken de wereld nog niet uit: opvallend genoeg was nog geen jaar later de reünie al weer een feit. Zonder drummer Axel Sjöberg.

Het artwork (en de titel) van het nieuwe album Peace beeldt dit samenvattend heel duidelijk uit: het drumstel ligt ondergedompeld in het water van een fontein; en het album zal wel niet voor niks Peace heten. Dit gegeven wordt doorgetrokken in de opzwepende albumopener: It Ain't Over Yet is natuurlijk een krachtig statement, en dat past uitstekend bij het lekker stevige nummer. De heren die het huidige Graveyard vormen zijn blij dat ze er nog zijn, mogen wij dat als luisteraars ook?

De vergelijking die ik drie jaar geleden maakte met de oude helden van de jaren '60 en '70 psychedelische rock en klassieke (blues)rock gaat wat mij betreft nog altijd op. Ik noemde toen onder anderen Cream, The Doors en Fleetwood Mac uit de Peter Green-tijd. Vooral die laatste komt hier weer met regelmaat boven drijven, getuige tracks als See The Day (sfeervolle blues) en Walk On (lekker opzwepend met heerlijk gitaarwerk). Maar ook bands als Jimi Hendryx, Led zeppelin (bluesrock), Jethro Tull (folky stukjes, zoals in Bird Of Paradise) en Grand Funk Railroad met z'n lichtvoetige hippiemuziek zouden zomaar eens als inspiratie gediend kunnen hebben.

Van dit mengseltje boetseert Graveyard geheel z'n eigen kunststukjes. De ene keer klinkt dat heel bluesy, ingetogen en gevoelig (See The Day, Bird of Paradise, maar ook de ballad Del Manic) waarbij het geen toeval zal zijn dat juist die eerste twee tracks door bassist Truls Mörck zijn ingezongen. Maar gelukkig heeft Graveyard ook een heerlijk groovend en zoevend geluid, getuige Cold Love, Please Don't en A Sign Of Peace; zelfs weet de band te overtuigen met stuwende, dampende hardrock, zoals It Ain't Over Yet en Walk On laten horen. Of een combinatie van verschillende invalshoeken, zoals The Fox. Als passend slotakkoord laat afsluiter Low (I Wouldn't Mind) een aantal van die facetten nog eens de revue passeren.

De conclusie lijkt me gerechtvaardigd dat de lijn die met Innocence & Decadence is ingezet, wordt doorgetrokken. Meer nadruk op het liedje, waarbij een meer doordachte, ingetogen aanpak de voorkeur krijgt boven beukende heavy rock. Het enige dat wat mij persoonlijk betreft ontbreekt is een onmiskenbare oorwurm a la The Apple And The Tree zoals die op de voorganger stond.