Lacuna Coil - Broken Crown Halo

• BandLacuna Coil [IT]
• TitelBroken Crown Halo
• Release datum31-03-2014
• LabelCentury Media Records [DE]

Tracklist

01. Nothing Stands in Our Way
02. Zombies
03. Hostage To The Light
04. Victims
05. Die and Rise
06. I Forgive (But I Won't Forget Your Name)
07. Cybersleep
08. Infection
09. I Burn In You
10. In The End I Feel Alive
11. One Cold Day

Lacuna Coil geldt al jaren als de vaandeldrager van de Italiaanse female-fronted metal. Met albums als Comalies (2002) en Karmacode (2006) zet de band zichzelf vanaf de jaren '00 stevig op de vooral Europese metalkaart; en hoor en zie ook ik zelf de potentie van deze band. Juist vanwege hun (goede) zangeres Cristina Scabbia wordt de band gemakshalve geschaard onder de heersende symfonische/gothic metal hoek. Onterecht naar mijn mening, Lacuna Coil heeft vanaf het begin een meer 'metal'- geluid dan de bands waar ze mee vergeleken worden. Dat zit een stevige opmars richting stabiele loopbaan zeker niet in de weg.

De Italianen willen echter ook de Amerikaanse markt (en fans) veroveren. Daartoe werden de afgelopen jaren wat makkelijker in het gehoor liggende en meer 'easy listening metal' albums geproduceerd. De band kreeg dan ook met name uit Europa het verwijt zich te veel op die markt te focussen en hun muziek te veel daaraan aan te passen. Met het voorlaatste album Dark Adrenaline (2012) leek de band zich daarvan bewust, het werd een donker album met enkele van de zwaardere nummers die de band de afgelopen jaren vervaardigde. Al bleven daarnaast de mainstream invloeden aanwezig. Ik ben benieuwd welke lijn op het nieuwe album Broken Crown Halo wordt doorgetrokken.

Een bestanddeel voor een donker album lijkt op voorhand wel aanwezig. Voorafgaand aan de album-release maakt de band bekend dat het afscheid gaat nemen van gitarist Cristiano Migliore en drummer Cristiano Mozzati, een zwaar besluit van twee kanten. Daarnaast heeft de band zich tekstueel laten inspireren door zowel de Italiaanse horrorcultuur als persoonlijke ervaringen van de laatste jaren, waarbij ik me afvraag wat die laatste geweest zijn wanneer je sommige donkere wolken boven dit album voelt en hoort drijven. Dat geldt dan vooral bassist Marco Zelati, die het grootste gedeelte van het album heeft neergepend toen hij de laatste jaren niet mee op tour kon wegens problemen met zijn hand. Want 'ondanks' de inmenging van producer Jay Baumgardner (bekend van z'n werk met Amerikaanse acts als Evanescence, Papa Roach en P.O.D.) is Broken Crown Halo opnieuw een best duister album geworden. Met enorm pakkende momenten, dat dan weer wel.

Het album gaat van start met de eerste single Nothing Stands In Our Way, waarin we al meteen de twee gedachten voorbij horen komen waar Lacuna Coil op lijkt te hinken. Enerzijds lijkt het een heavy nummer, anderzijds horen we een wel erg mainstream geluid. Zombies maakt dat hierna nog meer duidelijk, de standaard nu metal riffs a la Korn vormen een wel erg vette knipoog naar het land van Uncle Sam. Het melodieuze refreintje doet dat nog veel meer.

Hostage To The Light is hierna een geheel melodieus nummer, met een hoofdrol voor Cristina Scabbia. Een erg fraai gezongen nummer, maar die zang is dan ook het enige pluspunt hieraan, ik vind het verder maar een zeikerig deuntje. Dat geldt ook zeker voor Victims, al geeft de lagere zangstem van Cristina dit nummer een wat donkerder kleur. Hierna doet Die And Rise me nog meer aan Korn (of andere nu metal) denken dan Zombies. Opvallend hoe de horror-gerelateerde tracks op eenzelfde manier muzikaal in elkaar steken. I Forgive is dan weer een niemendallerig rockertje waar ik verder niks mee kan.

Opveren doe ik pas weer bij Cybersleep, een nummer dat binnen de context van dit album in elk geval verrassend klinkt. Maar of dat nou zo positief uitpakt ... Met elektronische invloeden en effecten op de zang is dit voor Lacuna Coil best experimenteel, maar ook dit nummer raakt me niet vanwege het gebrek aan kracht dat opnieuw wordt uitgestraald. En zo kabbelt het album verder richting afsluiter One Cold Day. Een lange, behoorlijk duistere ballad (die opgedragen schijnt te zijn aan het vorig jaar overleden ex-bandlid Claudio Leo), misschien wel het meest aangrijpende nummer van Broken Crown Halo. Verdorie, zit er toch nog oprechte emotie in de muziek.

Ik ben me er van bewust dat ik eigenlijk best negatief klink over dit album, terwijl ik normaal gesproken Lacuna Coil toch een warm hart toedraag. Maar dit album valt mij gewoon tegen. De muziek is op zich prima uitgevoerd, maar ik vind het te plat, ik mis de bezieling. Cristina Scabbia blijkt en blijft een uitstekende zangeres, die op sommige nummers terecht de hoofdrol krijgt toebedeeld. De muziek blijft hierbij achter, en wordt naar mijn idee veelal emotieloos neergezet. Ik mis de power die de band voorheen uitstraalde. Broken Crown Halo is ongetwijfeld een solide album, maar mij raakt het niet; ondanks de aanwezige donkere randjes.