Lotus Circle - Caves
- Lotus Circle [GR]
- Caves
- 01-04-2012
- Dusktone [IT]
Tracklist
01. ...To witness under the stars
02. Dawn of a dead sun
03. Secret entities
04. From the depths
05. Plutonian funeral
Caves is het nieuwste sonische ritueel van de mysterieuze Griekse act Lotus Circle. Veel soundscape achtige taferelen, distorted gitaarriffs, vreemd vervormde geluiden die ergens in de verte nog herinneringen oproepen aan een menselijke stem. Dat zijn de voornaamste ingrediënten voor dit album. Geen drummer of andere ritmische elementen, ik neem bijna aan dat we hier te maken hebben met een eenmansproject, maar elke informatie daarover ontbreekt.
Caves bevat vijf titels; nummers vind ik een wat overbodige benaming voor de verzameling langgerekte geluidscollages. Bovendien loopt het album zowat naadloos door, ik denk ook dat mijn promo exemplaar niet altijd de juiste afzonderlijke begrenzingen aangeeft. Maar dat even geheel terzijde.
Opener ...To Witness Under The Stars is een eindeloze herhaling van dezelfde slow motion gitaarriff. Een langgerekte drone, hypnotiserend, vergezeld van spaarzame aanvullingen in de vorm van menselijke stem achtige klanken, die een beetje doen denken aan religieuze chants. Dit zal de basis blijken over het gehele album: sterk vervormde riffs, distorted, gedrenkt in effecten, die bijna eindeloos lijkend herhaald worden.
Dawn Of A Dead Sun overtreft de eentonigheid van z'n voorganger. Zoals al gezegd: geen drums, geen zang, in dit nummer zelfs nauwelijks toegevoegde effecten. Diepzwarte abstracte gitaardrone in optima forma, de overtreffende trap van herhaling, esoterisch, zwart psychedelisch. Dat dit een donkere beklemmende atmosfeer oproept lijkt me bijna overbodig om te vermelden, toch is dat precies waar deze muziek het van moet hebben.
Al zullen er mensen zijn die zeggen dat dit met muziek helemaal niks te maken heeft, ik heb juist het idee dat dit de meest elementaire vorm van musiceren is. Uiteindelijk is dit de basis: een min of meer logische opeenvolging van klanken, coherent. Het enige dat lijkt te ontbreken is een vorm van ritmiek, maar is juist niet het repetitieve van de riffs een ritme op zich?
De climax werkt uiteraard toe naar afsluiter Plutonian Funeral. Nog logger, donkerder, zwaarder dan hiervoor trekt deze muzikale uiting aan je voorbij, beter nog: kruipt gemeen in je. Lager dan laag sleurt deze riff je naar de diepste krochten van het onderaardse van de menselijke ziel. Wat ligt dit zwaar op de maag zeg. Bijzonder album.