Love Sex Machine - Asexual Anger

• BandLove Sex Machine [FR]
• TitelAsexual Anger
• Release datum04-03-2016
• LabelLost Pilgrims Records / Throatruiner Records
• PromotorLost Pilgrims Records [FR]

Tracklist

01. Asexual Anger
02. Drone Syndrome
03. Black Mountain
04. Aujeszky
05. Devolution
06. Atrocity
07. Infernal Spiral
08. Silent Duck

Ik mag dat wel: een band met zo'n misleidende naam. Ik verwacht tenminste van een band met de naam Love Sex Machine geen loodzware sludge; toch is dat precies wat dit Franse kwartet te bieden heeft. De band is actief sinds 2009 en debuteerde in 2012 met een self-titled album. Vier jaar en een paar wisselingen in de line-up later is het tijd voor nummer twee: Asexual Anger.

Over de muzikale bedoelingen van de band is Love Sex Machine zelf in elk geval heel duidelijk: het neerzetten van een 'wall of sound'. Daartoe heeft de band naast een slopende drummer en beukende baspartijen de beschikking over twee gitaristen, die de meest zware, helse (en vervormde) riffs uit hun instrumenten peuren. Deze geluidsmuur wordt slechts doorboord door al even hels geschreeuw, wat zeg ik: gekrijs! dat niet alleen door die muur, maar ook door merg en been gaat.

Gelukkig giet de band z'n oorverdovende herrie in compacte nummers, waardoor het geheel, hoe eenvormig ook, nog alleszins beluisterbaar blijft. Variatie is er niet veel te ontdekken, de muziek sleurt in hetzelfde traag zwoegende tempo voort, en laat zich zeker niet voortjagen. Een heel enkele keer wordt net even een tikje rustiger aan gedaan (Black Mountain), maar zo'n moment van relatieve kalmte lijkt slechts te dienen als aanloop om daarna weer voluit verder te kunnen beuken. Zelfs wordt niet vergeten om zo nu en dan eens een aanstekelijke groove toe te passen (Aujeszky, afsluiter Silent Duck) zodat het dan lijkt of er nog een toegankelijk element in de muziek zit ook.

De sludge metal van Love Sex Machine klinkt vooral heel boos, en in weerwil van het slome tempo, ook zeker agressief. De sfeer is dan ook grimmig, onheilspellend. Ik zou dan ook niet graag in de schoenen van deze muzikanten staan; hun leven lijkt me geen pretje. De troosteloze afsluiter Silent Duck is wat dat betreft de spreekwoordelijke kers op de taart. In plaats van boos klinkt dit nummer enorm somber, en lijkt mede dankzij het gebruik van grunt in plaats van die tergende schreeuw het meest doomy van allemaal. Het betekent een fraai einde van een nietsontziend album, dat geen voer voor tere zieltjes is.