Lucifer - Lucifer IV

• BandLucifer [SE]
• TitelLucifer IV
• Release datum29-10-2021
• LabelCentury Media Records [DE]
• Genre Psychedelische rock

Tracklist

01. Archangel Of Death
02. Wild Hearses
03. Crucifix (I Burn For You)
04. Bring Me His Head
05. Mausoleum
06. The Funeral Pyre
07. Cold As A Tombstone
08. Louise
09. Nightmare
10. Orion
11. Phobos

Lucifer houdt de zaken graag simpel. Hun vierde album heet gewoon IV, nadat de voorgaande albums in omgekeerde volgorde al III, II en Lucifer waren genoemd. Ook qua muzikale insteek hoef je van het echtpaar Andersson geen verrassende wendingen te verwachten. De jaren '60 en '70 rock met een psychedelische / occulte inslag staat garant voor pakkende deuntjes met een duistere ondertoon.

Daarin blijkt op IV niks veranderd. Direct vanaf opener Archangel Of Death zijn de bedoelingen duidelijk. Een aanstekelijk refreintje wordt omringd door (ge)dubbel(d) gitaarwerk zoals dat in de jaren '70 gemeengoed was. De ritmesectie legt daar een sombere basis onder, waardoor het geheel een wat donkerder sfeertje meekrijgt. Wild Hearses begint daadwerkelijk logger en zwaarder, maar eenmaal aanbeland bij het refrein wint toch de toegankelijkheid. Vooral dankzij de lichtvoetigheid van de vocalen - ondanks een wat mystieke / serieuze ondertoon - blijven de nummers over het algemeen die catchy zweem behouden.

Ik heb geen idee meer of ik dit al eerder over Lucifer gezegd heb, maar ik vraag me af of en hoe de muziek anders zou klinken met zwaardere (mannen)zang. De ritmesectie klinkt bij vlagen best doomy, en het gitaarwerk zou bij menig heavy rock / metal-band niet misstaan. Het is echter de zang die het geheel richting een poppy insteek duwt. De ironie is natuurlijk dat juist dat aspect voor de grootste (oppervlakkige) aantrekkingskracht zorgt, terwijl de wisselwerking tussen zwaar en lichtvoetig juist de èchte sfeer-pakker is. Ik denk dat The Devil's Blood als invloed of vergelijking nooit ver weg is geweest.

Als je het over zwaar hebt mag Cold As A Tombstone niet onbenoemd blijven, hier zou ene Tony Iommi zelfs nog 'blij' van worden. Wat een riff, wat een atmosfeer, die subtiele toetsen, een hele goeie break; dit nummer zou op een Black Sabbath-album vanaf 1973 niet misstaan hebben! Dat blijkt een uitzondering, want veel zwaarder dan dit wordt het niet. Eerder moet ik qua sfeer denken aan een Cream (Ginger Baker, Jack Bruce) die ook zo'n sterke ritmesectie hadden. Een nummer als Nightmare duwt me die kant op. Ook een hedendaagse band als Avatarium komt in de buurt als vergelijking. Eigenlijk best grappig wanneer je bedenkt dat de drummer van dienst hier z'n sporen heeft verdiend bij Entombed, dat is toch wel ff wat anders.

Hoe dan ook heeft Lucifer opnieuw een puik album afgeleverd dat uitstekend dienst kan doen als guilty pleasure. Zo beschouw ik deze band toch wel een beetje voor de liefhebber van het meer pure rock- en metal-genre. Juist in die hoek vindt deze band gretig aftrek, en dat begrijp ik helemaal. Ik blijf Lucifer dan ook zeker volgen!