Lykaion - Nothin' But Death

• BandLykaion [IT]
• TitelNothin' But Death
• Release datum19-06-2012
• LabelBakerteam Records [IT]

Tracklist

01. Nothin' But Death
02. A Cold Summer Day
03. Free From All Your Fears
04. Empty
05. The Dance
06. Fuck You (I Love Myself)
07. Passion Kills
08. Sick Love
09. Together
10. Dimenticherai

In 2003 zag de band Lykaion voor het eerst het licht en stapte de omvangrijke wereld van de Italiaanse metalscene binnen. Na heel wat EP’s zelf uitgebracht te hebben, is het nu dan eindelijk tijd voor hun eerste echte album: Nothin’ But Death. Zal Lykaion hiermee de zoveelste band met onuitspreekbare naam in de toplijsten van Italië worden?

De beschrijving van een mix met veel rauwe vocalen, zware riffs en flink veel melodie belooft in elk geval een hele hoop, en Lykaion maakt het waar! Titelsong Nothin’But Death is merkwaardig catchy en doet wat denken aan de melancholieke pop van Keane, maar met flink wat hardere gitaren erdoorheen en de vocalen zijn niet minder dan heerlijk te noemen. Rauw, krachtig en hetgeen dat deze band echt uniek maakt.

De gitaren beuken er lekker hard door en A Cold Summer Day begint met flink wat heavyness en werkt zich naar het refrein, dat voortgedragen word op zwaar beukende drums, meeslepende melodieën met een onderliggend vredig sfeertje wat later bij de fenomenale gitaarsolo zich een weg naar boven baant. De gitaar vervaagt tot een vredig getokkel, en op mijn gezicht staat een tevreden grijns. Yup, da’s lekkere muziek!

Free From All Your Fears heeft een wat popachtige basis qua melodie en zo lijken de rauwe elementen wat misplaatst, maar ik denk dat het een kwestie van wennen is. Wel een van de mindere nummers op dit tot nu toe zeer prettig klinkende album. Een wat zwaar klinkende piano en slepende gitaarriffs geven het startsein voor Empty, een enigszins traag nummer met heel wat geniale stukken erin verborgen. Goeie ballad die het wel moet hebben van de sterke opbouw in de brug.

The Dance beukt er weer volop door en nodigt uit tot flink wat headbangen. Maar toch, ietsje minder Nickelback achtige poppy sferen en iets meer van dat heerlijke rauwe werk wat Lykaion toch echt wel heeft, en het zal heel wat beter klinken, maar alsnog echt geen slecht nummer. Wat volgt is een nummer met een werkelijk geniale titel; Fuck You (I Love Myself) Weer een beetje vage pop hier en daar, maar toch aardig van dik-hout-zaagt-men-planken. Typisch een nummer van verstand op nul en moshpitten maar.

Passion Kills heeft heel wat meer metal en minder halfzachte Nickelback pop in zich, en ik ben daar zeer tevreden mee. De coupletten nodigen luidkeels uit tot headbangen en met hier en daar een frisse twist in de vorm van een supersnelle gitaarsolo of juist een iets kalmer stuk, word dit nummer een waar feestje.

Sick Love is een aardig standaard mid-tempo nummer, en begint een tikje abrupt wat je daardoor het gevoel geeft dat je ergens midden in een refrein begint. Zanger Alessandro Sforza gooit wat honing door zijn stem in het eerste couplet maar brult er voor de rest weer lustig op los. Together borduurt een beetje voort op dat standaard niveau, en ik hoor even weinig speciaals behalve een zeer fijne gitaarsolo en aardig wat pit in de drum afdeling.

We sluiten af met Dimenticherai en vraag me alsjeblieft niet hoe je het uitspreekt maar het klinkt op zich wel lekker. Zowel de titel als het nummer. Een goeie beukende hekkensluiter maar toch geeft het weinig nieuws dan wat we al gehoord hebben, behalve dan dat dit het enige Italiaans gezongen nummer op het album is.

Dit plaatje heeft echt een paar geweldige momenten verborgen zitten, vooral in het begin, maar zwakt hier en daar wat af. Geef het wat meer luisterbeurten en de rest komt vanzelf bovendrijven.