Oz - Forced Commandments

• BandOz [FI]
• TitelForced Commandments
• Release datum22-05-2020
• LabelMassacre Records [DE]
• PromotorThe Rock Online [NL]
• Genre Heavy / power metal

Tracklist

01. Goin' Down
02. Prison Of Time
03. Switchblade Alley
04. Revival
05. The Ritual
06. Spiders
07. Long And Lonely Road
08. Liar
09. Diving Into The Darkness
10. Break Out
11. Kingdom Of War

Ik zou toch echt zweren dat ik hier op de site al eens een verhandeling gehouden heb - lees: geschiedenisles gegeven heb - over de Finse heavy metalband Oz. Want zo cult ende true als deze band zie en hoor je ze tegenwoordig toch echt niet meer. Nou ja, ik kan er niks over terug vinden, dus rest me weinig anders dan maar wat te gaan ouwehoeren over Forced Commandments, het zojuist verschenen achtste studio-album van de band die al sinds 1977 bestaat (al was de band niet actief in de periode 1991-2010).

Deze band hoorde als het ware bij mijn muzikale opvoeding, Fire In The Brain (1983) en III Warning (1984) staan al sinds mensenheugenis in de platenkast. Al zag de band er in de jaren '80 heel anders uit: slechts drummer Mark is nog over van de oudste bezetting, de rest van de bandleden is er pas sinds 2015 bij. Vooral de markante zanger Ape De Martini (zondagse naam: Tapani Hämäläinen) is me van vroeger altijd bijgebleven. Al met al is het dan ook maar de vraag in hoeverre Oz nog Oz is zoals ik die vroeger beleefde. Indertijd gebeurde een kennismaking met een bepaalde metalband nogal eens via het veel voorkomende verschijnsel verzamelalbum, zo kwam ik ook aan Oz.

Anno 2020 grossiert de band vooral in weinig opzienbarende old school heavy metal-deuntjes. Degelijk, authentiek, eerlijk, overwegend melodieus (koortjes!), maar vooral inwisselbaar en zonder enige spanning. Zeker, voor zo'n ouwe lul als ik zelf ben, luistert deze muziek verdomd lekker weg, en waan ik me weer helemaal terug in mijn eigen lange haar-periode (ja die bestaat, echt!). Vooral het gitaarwerk doet het erg goed, riffs, leadwerk en solo's zijn allemaal uitstekend verzorgd. Ook de bijbehorende zang, clean, voorzien van de nodige gilletjes en uithalen, past helemaal in het plaatje; ik ben wel een voorstander van deze old school stijl.

Met de twee stevige tracks Goin' Down (whoo hoo hoo) en Prison of Time begint Forced Commandments nog niet eens zo slecht. Het meest interessant echter is het middenstuk van het album, met (vooral) The Ritual en Spiders hoor ik de betere nummers voorbij komen. Direct daarna slaat de sfeer weer helemaal dood dankzij de obligate ballade Long And Lonely Road. Erg jammer weer dat een stoere heavy metalband het nodig vindt om zo'n nummer op te nemen. Verder vind ik Switchblade Alley en Diving Into The Darkness nog wel vermeldenswaardig, dit zijn wat meer ontwikkelde composities, die in positieve zin afwijken van het rechttoe rechtaan stampwerk van de overige tracks.

Alles overziend kon het natuurlijk niet anders dan dat Forced Commandments me zou tegenvallen. Voorzien van een lekkere productie, die het geluid een stevige bite meegeeft, is het objectief gezien geen slechte plaat. Er staan in elk geval een paar aardige nummers op. Maar de magie van vroeger is verdwenen, en dat was realistisch gezien natuurlijk ook te verwachten. Ik denk evengoed niet dat er met dit album veel nieuwe zieltjes gewonnen gaan worden. Dit is echt voer voor de oude metalfans. Wel wil ik nog een fictief bonuspunt toekennen aan die heerlijk oubollige albumhoes!