Paradise Lost - Believe In Nothing [Remastered]

• BandParadise Lost [GB]
• TitelBelieve In Nothing [Remastered]
• Release datum29-06-2018
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Dark rock / metal, Gothic metal

Tracklist

01. I Am Nothing
02. Mouth
03. Fader
04. Look At Me Now
05. Illumination
06. Something Real
07. Divided
08. Sell It To The World
09. Never Again
10. Control
11. No Reason
12. World Pretending
13. Gone [bonus]
14. Leave This Alone [bonus]

Na Host (1999) wordt ook Believe In Nothing (oorspronkelijk uit 2001) in een opnieuw gemixte en gemasterde (door Jaime Gomez Arellano) versie nog maar eens uitgebracht. Voorzien van nieuw artwork en twee bonustracks mag ook dit achtste studio-album van de voormalige death metalband Paradise Lost in de herkansing.

De druk die major EMI destijds op de band legde zorgde er voor dat het vijftal de creatieve regie over de eigen band volledig kwijt was. Hetgeen zorgde voor een verwarrend album, zowel voor de band zelf als het publiek. Uiteraard hebben met name de heren Holmes en Mackintosh dat pas veel later toe willen geven. Achteraf wordt het (deels) mislukken van dit (maar ook andere) album(s) met de mantel der liefde bedekt, al is het maar om de heruitgaves te promoten.

Na het donkere pop-album Host leek het er even op dat Paradise Lost weer ietsjes terug wilde naar het oorspronkelijke (metal-)geluid. Er werden voorzichtige pogingen gedaan om er weer wat meer gitaar op te krijgen als tegenwicht voor de overdaad aan toetsen en andere productionele toeters en bellen. Commercieel en radiovriendelijk zijn nog altijd termen die me te binnen schieten bij het beluisteren, net als trouwens ongeïnspireerd en stuurloos. Achteraf bleek Host toch veel te afwijkend, en dus moest er (opnieuw) een omslag gemaakt worden. Maar blijkbaar wist niemand binnen de band op welke manier, en werd er van buitenaf aardig de druk op gelegd.

Gevolg: een album dat klinkt alsof de muzikanten er zelf ook niet in geloven. Het is met terugwerkende kracht, met de wetenschap van nu, natuurlijk gemakkelijk om dat te constateren; maar ik denk dat het er indertijd al wel aan af te horen was. Waarbij de albumtitel natuurlijk het toppunt van ironie is gebleken!

Het verschil met de oorspronkelijke versie is niet zo groot als ik verwacht had. Natuurlijk, het gitaarwerk was al wel meer aanwezig, maar ik had het wel mogelijk geacht dat dit nog meer op de voorgrond zou worden gebracht. Het siert de band dat niet is geprobeerd om er een meer heavy versie van te maken, maar trouw is gebleven aan de intenties van toen.

Met de cleane zang van Holmes nadrukkelijk op de voorgrond blijft het gros van het materiaal aan de poppy kant. Waarbij de donkere, gothic sfeer voor mij de grootste aantrekkingskracht is en blijft. Ik heb Paradise Lost in die jaren wel eens smalend een Depeche Mode wannabe genoemd. Maar ja, ook dat bleek uiteindelijk best een leuke band....