¡Pendejo! - Sin vergüenza

• Band¡Pendejo! [NL]
• TitelSin vergüenza
• Release datum30-11-2018
• LabelGraviton Music Services [NL]
• Genre Hardrock, Stoner

Tracklist

01. Don Gernàn
02. La Cagada no Termina
03. Hacia la Luz
04. La Mala de la Tele
05. Bulla
06. El Timòn Holandès
07. El Rutger
08. El Espejo
09. Llanto
10. Facista

Heavy Rock met ballen zo groot als Danny de Vito!!

Bovenstaande zin werd ooit gebruikt door een Spaanse journalist om de muziek van Pendejo's debuutalbum Cantos A La Vida (2010) te omschrijven. Ik maakte pas vier jaar later kennis met deze band, ten tijde van hun album Atacames, waar ik uiteraard het mijne van dacht. Geheel in de stijl van de inmiddels ontstane vierjarige cyclus brengt het Amsterdamse gezelschap eind 2018 album nummer drie uit: Sin Vergüenza (Schaamteloos). Met zo'n titel wordt mijn nieuwsgierigheid natuurlijk direct weer geprikkeld.

Pendejo is dus 'gewoon' een Nederlandse rockband, maar hun muziek is eigenlijk toch niet zo gewoon. Puttend uit de latino wortels van de twee oprichters, worden zware riffs en opzwepende tempo's vermengd met schreeuwende blazers, en recht-voor-zijn-raap teksten in de taal van de straat; die van Zuid-Amerika wel te verstaan. Opnieuw geproduceerd door Pieter Kloos gaat de band de strijd aan om het koperwerk (naast de trompet doet hier voor het eerst ook de trombone z'n intrede), ruig riffwerk en onverwoestbare stembanden in een zinvolle context aan elkaar te koppelen.

Hoewel de term rockband zeker op z'n plaats is, pikt Pendejo uit diverse substromingen wat mee. Stoner en doom zijn daarbij belangrijke ingrediënten in deze smakelijke Latijns-Amerikaanse maaltijd. Als getuige daarvoor roep ik met alle plezier de monsterlijke afsluiter Facista op. Maar net zo gemakkelijk bedient de band zich van een emotievolle post metal-opbouw, zoals bijvoorbeeld El Espejo laat horen. De gemene deler is echter nog altijd ruig swingende heavy rock, waarop het goed mee-feesten is.

Vanaf de opzwepende opener Don Gernàn is het direct feest, dat niet ophoudt voordat de laatste tonen van Facista zijn weggestorven. Van de toeters krijg ik naarmate meer luisterbeurten de revue zijn gepasseerd steeds minder last, al was het in het begin zeker even wennen. Eenmaal gewend dragen ze absoluut bij aan de feestvreugde. De bijbehorende teksten zijn - zoals we inmiddels van Pendejo gewend zijn - doorspekt met zwarte humor, waardoor deze smakelijke chili con carne-mix nog eens extra gekruid wordt.

Pendejo verrast me inmiddels niet meer, maar weet opnieuw met een verdomd sterk album, en een nadrukkelijk eigenzinnig geluid, voor de dag te komen. ik mag hier graag naar luisteren!