Powerwolf - Call Of The Wild

• BandPowerwolf [DE]
• TitelCall Of The Wild
• Release datum16-07-2021
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]
• Genre Heavy / power metal

Tracklist

01. Faster Than The Flame
02. Beast Of Gévaudan
03. Dancing With The Dead
04. Varcolac
05. Alive Or Undead
06. Blood For Blood (Faoladh)
07. Glaubenskraft
08. Call Of The Wild
09. Sermon Of Swords
10. Undress To Confess
11. Reverent Of Rats

Toen ik Powerwolf voor het eerst zag en hoorde (dat was dus een optreden, en wel in 2007 als special guest van Candlemass in Dynamo, Eindhoven) vond ik het een interessante band. Op die avond viel het Duitse power metal-gezelschap uit de toon tussen drie doom-acts, maar ik vond hun optreden - opzwepende power metal vol theatrale opsmuk - zeker goed te doen. Inmiddels beschouw ik Powerwolf als een succesformule. De band poept het ene album na de andere tournee uit, en het werkt allemaal even goed. Het is een formule die aanslaat, dus worden de laatste albums volgens een strak stramien in elkaar gedraaid, om te worden opgevolgd door een al even succesvolle tour. Tja, neem het ze eens kwalijk.

Het meest recente album Call Of The Wild is daarop geen uitzondering. Opnieuw van een catchy geluid voorzien door het productieduo Jens Bogren en Joost van den Broek in de Swedish Fascination Street Studios, komen de nodige clichés weer schaamteloos voorbij. De gelikte, eigentijdse power metal gaat zonder enige twijfel z'n weg vinden naar de fans. Verrassingen lijken op voorhand uitgesloten, team Powerwolf doet toch vooral datgene waarvan ze zelf ook heel goed weten dat ze er goed in zijn. Verwacht met Call Of The Wild dus vooral meer van hetzelfde, het materiaal sluit naadloos aan op dat van de voorgaande albums.

Direct vanaf de opzwepende opener Faster Than The Flame worden we getrakteerd op epiek, bombast, pakkende orkestraties en verslavende refreintjes. De toon is gezet, je voelt de festivalweide bijna al weer opdoemen. Met Beast Of Gévaudan en Dancing With The Dead wordt de lijn doorgetrokken, en kunnen de ledematen worden losgegooid; en ja, er mag ook worden meegebruld. Het wat meer 'gedragen' Varcolac is welkom als afwisseling op het vlotte, wat drukke eerste trio tracks. Ik vind de bombast bij vlagen gevaarlijk richting gehalte 'cheesy' a la Ghost geraken, maar dat weten de Duitse wolven net te voorkomen.

Toch is het niet alleen hosanna dat hier voorbij komt. De ballad Alive Or Undead is voor mij een brug te ver, dit trek ik echt niet. Dit is zo suikerzoet, het trekt het glazuur van m'n tanden, en heeft echt geen meerwaarde ten opzichte van het overige materiaal. Ook vind ik Attila's stem hier niet echt geschikt voor. Hoe dan ook schuurt het bij mij aan alle kanten. Ook het wat Keltisch aandoende Blood For Blood (hallo Alestorm / Gloryhammer) en het obligate Duitstalige nummer Glaubenskraft behoren toch zeker niet tot het beste dat Powerwolf ooit uitbracht. Dit is echt een zwak middenblok op dit album.

Gelukkig revancheert de band zich met titelnummer Call Of The Wild en Sermon Of Swords, zodat we weer in feeststemming verder kunnen. Gelukkig verpest de band ook in de laatste twee tracks niks meer, zodat we positief kunnen afsluiten. Alle clichés en zelfplagiaat ten spijt zal Call Of The Wild ongetwijfeld weer gretig aftrek vinden bij de fans. Ach, en ook ik zal Powerwolf op een festival nooit overslaan. Want stiekem is dit natuurlijk verslavend lekkere muziek, waar je als rechtgeaard metalfan geen nee tegen kunt zeggen.