Septagon - Apocalyptic Rhymes

• BandSeptagon [DE]
• TitelApocalyptic Rhymes
• Release datum09-11-2018
• LabelCruz Del Sur Music [IT]
• PromotorSure Shot Worx [DE]
• Genre Heavy / power metal, Thrashmetal

Tracklist

01. The End
02. The Weight Of The World
03. Home, Sweet Hell
04. Apocalyptic Rhymes
05. Make A Stand
06. The Unfathomable Evil
07. P.O.T.U.S.A.
08. Cosmic Outrage
09. Nothingness Awaits
10. Sunset Blood

Zo'n drie jaar geleden was ik slechts zeer gematigd enthousiast over het experiment Deadhead Syndicate dat de Markussen Becker (Atlantean Kodex zanger) en Ullrich (Lanfear mastermind en gitarist) aangingen onder de naam Septagon. Inmiddels is er van dit gezelschap een tweede album verschenen: Apocalyptic Rhymes, dus ik ben wel benieuwd hoe deze nu klinkt.

En dan kom ik al snel, en kort door de bocht tot de conclusie dat er weinig veranderd is. Ook dit nieuwe album ontbeert de pure power en agressie om te overtuigen, waarbij opnieuw de dunne productie niet echt helpt. Qua composities is de band er wel wat op vooruit gegaan, er staan wel degelijk aantrekkelijke nummers op Apocalyptic Rhymes, zoals het titelnummer, maar ook nummers als The Weight Of The World, het Megadeth-achtige Home, Sweet Hell (met lekkere basloopjes) en vooral P.O.T.U.S.A. (een duidelijke aanklacht tegen Trump) mogen er zeker wezen.

Het probeersel om power en thrash metal te verweven is daarmee op zich wel geslaagd, want met name het gitaarwerk komt zeker lekker uit de verf. De riffs en licks (en uiteraard ook solo's) vliegen je om de oren, en vormen toch wel de grootste aantrekkingskracht van deze muziek. Maar met name de zang en het te dunne geluid halen alle kracht uit de muziek, terwijl deze juist energie en dynamiek zou moeten uitstralen.

Het is wel zonde dat op deze manier de toch zeker wel aanwezige talenten van de muzikanten - dat die er zijn kunnen we weten van hun andere bands - niet ten volle benut wordt. Ik vraag me dan ook af of nog een herkansing als Septagon de moeite waard zal zijn, of dat de heren zich beter kunnen richten op hun eigenlijke bands. Typisch geval van gemiste kans wat mij betreft.