Stonehawk - The Point of Few

• BandStonehawk [NL]
• TitelThe Point of Few
• Release datum2013
• LabelEigen beheer
• PromotorBig Bad Wolf Records [NL]

Tracklist

1. Burn The Book
2. Sanctuary
3. Icarus
4. Lies
5. Cracked Mirror Man

Stonehawk komt uit Sneek en is 'pas' actief sinds 2010. Het jaar daarna komt de band met debuut EP Vex, die op z'n beurt weer ruim een jaar later opvolging krijgt van een nieuwe EP The Point Of Few (leuke woordspeling natuurlijk). Om de muziek van de band te omschrijven laat ik ze graag zelf aan het woord, want met de omschrijving van de eigen muziek slaan ze wat mij betreft de spijker kneiterhard, net als de muziek, op de kop.

Stonehawk brengt moderne metal waarbij de groove centraal staat. Geen muziek waarbij je stilletjes in een hoekje met je hoofd op en neer beweegt, maar zware, groovende gitaarriffs waar iedere liefhebber van het genre de haren los gooit. Deze muziek is een unieke combinatie van vuile metal-georiënteerde gitaarriffs, dromerige, langzamere stonerinvloeden en gemeende teksten. De lyrics van de band zijn voornamelijk geïnspireerd persoonlijke strubbelingen en frustraties.

Noem me een luie recensent, maar wie ben ik om het in dit geval beter te weten dan de band zelf. Ik ben het er bovendien gewoon helemaal me eens, en dat is toch echt wel eens anders bij info en kwalificaties die bands, labels of promotors aan bepaalde producten toeschrijven. Ik zou zelf gezegd hebben: een combinatie van riffende groove metal (met heel af en toe een lichte thrashy vibe) en aanstekelijke uptempo stoner. Ik zou het willen vergelijken met een band als Svölk waarvan ik al eerder twee albums besprak.

Burn the Book opent voortvarend, en meteen kan ik nog wel een ander voorbeeld noemen waar Stonehawk me aan doet denken, en wel Pantera. Niet verwonderlijk natuurlijk gezien de omschrijving van de muziek. Het is een rauw rocknummer met inderdaad een vette groove waarop het lekker haartjeswapperen is (denk ik, als ik ze zou hebben). Het aansluitende Sanctuary doet er niet voor onder, wat een heerlijk riffwerk. Deze muziek swingt echt als het spreekwoordelijk stel tieten, jawel! Ook niet onvermeld mag blijven dat de rauwe strot van brulboei Lennart heel goed bij deze muziek past.

Icarus en Lies lijken in eerste instantie wat vlottere tracks, met vooral heel veel gitaren, een beetje meer metal zeg maar. Vooral Lies zit lekker in elkaar met wat onverwachte tempowisselingen, het houdt de luisteraar goed bij de les. De gemene deler in de nummers is en blijft echter groove, want wat is dit ongelooflijk swingende, maar toch bereheavy muziek.

Afsluiter Cracked Mirror Man, opnieuw zo'n heerlijk ronkend en rockend monster met vette riffs, duurt 'op papier' ruim tien minuten, maar komt na vijfenhalve minuut al tot een eind. Wat volgt is een soort van hidden track, een melige en zo te horen onder invloed van wat gezellige rookwaren tot stand gekomen reggae versie van Nail To The Croth, een track van de eerste EP. Een grappig toetje van een verder moddervette EP; dit wil ik wel eens live zien, volgens mij rossen deze gasten de pannen van het dak!