The Temple - Forevermourn

• BandThe Temple [GR]
• TitelForevermourn
• Release datum18-03-2016
• LabelI Hate [SE]
• PromotorSure Shot Worx [DE]

Tracklist

01. The Blessing
02. Qualms In Regret
03. Remnants
04. Death The Only Mourner
05. Mirror Of Souls
06. Beyond The Stars
07. Until Grief Rips Us Apart

Van de Griekse doomband The Temple besprak ik recentelijk EP As Once Was. Dit bleek een samenraapseltje dat diende als levensteken van een band die uit beeld leek te geraken. Mijn conclusie was dat ik uitkeek naar het nieuwe album dat er aan zat te komen. Ik heb Forevermourn inmiddels mogen beluisteren, The Temple stelt mij hier op niet teleur!

De muziek die we hier voorgeschoteld krijgen werd, in een week tijd, live opgenomen in een verlaten hal (nee, helaas geen tempel). Deze werkwijze zorgt uiteraard voor de benodigde sfeer, zeker voor de makers zelf, en heeft dan ook het beste uit de muzikanten naar boven weten te halen. Het laat er geen enkele twijfel over bestaan dat Forevermourn werd gemaakt door fanatieke doom fans, voor doom fans. Het levert in dit geval zeer aangrijpende muziek op, waarin de genoemde sfeer inderdaad voelbaar is.

Het is vooral het authentiek klinkende, heerlijk logge geluid, in combinatie met een zekere epiek en melodie (Mirror Of Souls), dat mij zo aanspreekt. Vooral een nummer als Remnants kruipt me echt onder de huid, zo intens, zo levendig bijna. Deze muziek doet me eens te meer denken aan het oudere werk van de 'masters of doom' Candlemass. De kracht van de almachtige riff, slepend, gevoelig, maar toch ook met zo veel power. De riffs die samen met de logge ritmesectie (let ook eens op het heerlijke baswerk!) een fluwelen rode loper neerleggen voor het stemgeluid van de man die aan het altaar staat.

Alsof de muziek zelf al niet episch genoeg is, is er een hoofdrol weggelegd voor de gedragen, of verheven, zangstem, een voordracht, van voorganger Father Alex. De emotie druipt er van af, hij belichaamt daarmee de tragedie, wanhoop, hopeloosheid, eenzaamheid, maar bovenal de melancholie die zo bij deze muziek horen. Als in een mis declameert hij zijn teksten als ware het een verheven boodschap, de aandachtige toehoorder meesleurend in zijn deemoedige wereld.

U begrijpt het al: ook ik ben in de ban geraakt van deze vocale allesmenner met zijn muzikale discipelen. Vanaf de eerste veelbelovende psalm The Blessing tot aan de lange, slepende, ultieme afsluiter Until Grief Rips Us Apart (alleen dat intro al!) ben ik gekluisterd aan mijn speakers, om pas lang nadat de laatste tonen zijn weggestorven weer een beetje bij zinnen te komen. Laat mij voor eeuwig rouwen....