Naam - The Ballad of the Starchild

• BandNaam [US]
• TitelThe Ballad of the Starchild
• Release datum01-05-2012
• LabelTee Pee Records [GB]

Tracklist

01. Sentry of Skies
02. Lands Unknown
03. History's Son
04. The Starchild
05. Exit Theme

Een nog vrij nieuwe loot aan de steeds maar groeiende retro rock boom is het Amerikaanse Naam. Ontstaan in 2008 bracht de band na een jaar al haar full length debuut uit. Dat album opende met het epische, ruim een kwartier durende Kingdom, een psychend en trippend meesterwerkje waarmee de band de lat voor zichzelf wel meteen hoog legde. Twee en half jaar later is Naam toe aan de opvolger (een singletje met twee Nirvana covers buiten beschouwing gelaten) met de titel The Ballad Of The Starchild. Een EP deze keer, vijf splinternieuwe tracks van deze veelbelovende New Yorkers.

Met het elf minuten durende semi titelnummer Starchild laat Naam horen dat men zich er van bewust is dat de verwachtingen hooggespannen zijn. Met de poten stevig geworteld in de beginjaren '70 is dit nummer een ode aan de trippende spacerock van die periode. Een zwierig hypnotiserend orgeltje sleept je het hele nummer door, de bezwerende vocalen en lui gitaarwerk maken het retro plaatje helemaal compleet. Een schitterend opgebouwd groovy, trippend rockmonster dat het beste van Pink Floyd, The Doors en een beetje Hawkwind in zich verenigt, qua stijl dan he!

Daarnaast vinden we op de EP nog vier kortere tracks, die stiekem eigenlijk een beetje in de schaduw staan van Starchild. Het laat een andere, meer ingetogen kant van de band horen. Het akoestisch beginnende Sentry Of Skies is nog meer een openlijke ode aan Pink Floyd. Een kort, behoorlijk basic/primitief klinkend nummertje dat slechts een opmaat (b)lijkt voor wat gaat komen.

Lands Unknown klinkt een stuk dreigender en doet mij behoorlijk denken aan The Doors. Een donkere sfeer, een slepende track die weinig goeds voorspelt, en zo psychedelisch als maar zijn kan. Tripvoer van de bovenste plank. Het ietwat mysterieuze, op percussie gebaseerde History's Son is te beschouwen als intro voor het dan volgende Starchild.

Het toepasselijk getitelde Exit Theme kan na het geweld van Starchild eigenlijk alleen maar tegenvallen. En doet dat wat mij betreft ook wel een beetje. De EP is keurig opgebouwd naar die ene knaller toe, wat rest is een karig toetje. Natuurlijk leunt het geluid uitsluitend op de oervaders van deze muziek uit lang vervlogen tijden, we noemen het niet voor niks retro.

De muzikale insteek van Naam is mij volstrekt helder, en ik kan deze muziek absoluut waarderen. Toch ben ik benieuwd of Naam na hun epische debuut er nog een keer in kan slagen om een heel album lang de luisteraar te boeien. Starchild laat horen dat de kwaliteit er in de basis nog steeds is, de hooggespannen verwachtingen (niet in het minst door de band zelf opgeworpen) worden wat mij betreft niet optimaal ingelost. Waarmee ik niks af wil doen aan de kwaliteit van deze EP, het smaakt juist naar meer. Is Naam daartoe in staat?