Accept - The Rise Of Chaos

• BandAccept [DE]
• TitelThe Rise Of Chaos
• Release datum04-08-2017
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Hardrock, Heavy / power metal

Tracklist

01. Die By The Sword
02. Hole In The Head
03. The Rise Of Chaos
04. Koolaid
05. No Regrets
06. Analog Man
07. What's Done Is Done
08. Worlds Colliding
09. Carry The Weight
10. Race To Extinction

O ironie. Op dezelfde dag verschijnen U.D.O. - pardon Dirkschneider's tweede Back To The Roots-album Accepted, en Accepts nieuwe album The Rise Of Chaos. Het is daarmee de opvolger van Blind Rage uit 2014, waarbij ik indertijd enige tekst en uitleg over band en album gaf. Hoewel de band(s) dan wel hun label(s) zich misschien graag laten verleiden tot het maken van vergelijkingen, doe ik daar niet aan mee.

Voor het 'huidige' Accept (sinds 2009) geldt een vast stramien voor het vervaardigen van de albums. De oerleden gitarist Wolf Hoffmann en bassist Peter Baltes zijn de baas en pennen het songmateriaal bij elkaar. 'Vaste inhuurkracht' zanger Mark Tornillo zorgt voor de teksten, en producer Andy Sneap zorgt er voor dat alles netjes vereeuwigd wordt. Sinds 2015 heeft Accept twee nieuwe leden: drummer Christopher Williams en gitarist Uwe Lulis (ex-Grave Digger). Het schijnt dat die laatste niet op het nieuwe album te horen is, omdat Hoffmann in de studio de gitaarpartijen wel alleen aan kan.

De tien nieuwe tracks zijn dan ook zo herkenbaar, en daarmee ook voorspelbaar als maar zijn kan. En toch moet ik eerlijk bekennen dat het merendeel verdraaid lekker wegluistert. Bijvoorbeeld opener Die By The Sword, titelnummer The Rise Of Chaos, No Regrets en Carry The Weight laten prettig in het gehoor liggende riffs - en sowieso lekker gitaarwerk - horen; terwijl de nummers zelf prima in elkaar zitten. Nee, nooit te ingewikkeld natuurlijk, Accept staat nog altijd voor simpele, maar o zo doeltreffende klassieke heavy metal. De krachtige stem van Tornillo past hier dan ook bijna automatisch goed bij.

Het is juist bij de wat 'slomere' nummers dat de aandacht verslapt. Zo vind ik bijvoorbeeld Koolaid, What's Done Is Done en afsluiter Race To Extinction niet de meest spannende tracks. Met het AC/DC-achtige Analog Man (wat een tekst ook) als absoluut dieptepunt van het album. Ik hoor deze band liever in wat krachtigere en vlottere nummers.

Nou ja, uiteindelijk zijn de verschillen niet zo groot, Accept is ervaren genoeg om nergens slecht voor de dag te komen. De band heeft kijk op het genre en biedt simpelweg kwaliteit, dat staat wat mij betreft als een paal boven water. Old school heavy metal in een eigentijds jasje, er valt natuurlijk ook wel wat wat voor te zeggen; zo kan Accept ook best nog een tijd mee.