The Shrine - Rare Breed

• BandThe Shrine [US]
• TitelRare Breed
• Release datum30-10-2015
• LabelCentury Media Records [DE]

Tracklist

01. Coming Down Quick
02. Death To Invaders
03. Rare Breed
04. Acid Drop
05. What's Left For Me
06. Savage Skulls And Nomads
07. The Vulture
08. Never More Than Now
09. Pull The Trigger
10. Dusted And Busted
11. Space Steppin

Het Amerikaanse trio dat opereert onder de naam The Shrine is inderdaad wel te omschrijven als een Rare Breed. Wat mij betreft hadden ze dan ook geen betere titel kunnen bedenken voor hun volgens mij al weer vierde album. In juli 2012 besprak ik Primitive Blast, daartussen verscheen ook nog Bless Off in 2014, maar die is me blijkbaar ontgaan. Overigens verschenen voorgaande albums via het bescheiden Tee Pee Records, inmiddels zit de band bij Century Media.

Waar ondanks de label-wissel weinig aan veranderd is, is de muzikale insteek van de band. The Shrine baseert zich nog altijd op een ruige mengelmoes van rauwe rock, puntige punk en een schijt aan alles rock 'n' roll houding. De vlotte rocker Coming Down Quick zet de rauwe toon voor het album, waarna het wat eenvoudigere punkrockertje Death To Invaders laat horen dat The Shrine ook een meer pakkende kant heeft. Dit refereert meer naar catchy punkrock, en mixt het ruige van de harde rock met de melodie van popppunk.

De meer groovende elementen die de band mede een beetje in de stoner-hoek drukken horen we dan vervolgens met titelnummer Rare Breed. Enerzijds zorgen al die verschillende invalshoeken er voor dat de muziek van The Shrine niet makkelijk in een hokje te stoppen is. Anderzijds krijgt om het even welke basis hetzelfde The Shrine-sausje, waardoor de nummers stuk voor stuk herkenbaar klinken. Of je hebt nummers die op zich een mix vormen van de verschillende elementen, zoals Acid Drop.

Naar het einde toe vervalt de band met het kortje Never More Than Now, en de gitaar'solo' (a la Van Halen's Eruption, maar dan slecht) onder de titel Pull The Trigger iets te veel in te simpele punk/rock 'n' roll vullertjes. Ook Dusted And Busted vind ik wel erg zouteloos, een magere poging tot een ballad; niet geslaagd wat mij betreft. Ik vrees dan ook bijna dat de koek na zeven tracks eigenlijk al op is. Gelukkig verrast de band me nog met de logge en bij vlagen lome afsluiter Space Stepping, zodat ik op de valreep nog getrakteerd wordt op een van de betere nummers van het album.

De paar missertjes kunnen evengoed niet verhullen dat The Shrine op Rare Breed blijk geeft van muzikale groei richting volwassenheid. Betere nummers, samenhang, herkenbaarheid. Nog altijd een vreemde eend in de bijt dus, maar wel eentje met een eigen smoel. Psychedelic Violence Rock and Roll!