Vio-lence - Eternal Nightmare

• BandVio-lence [US]
• TitelEternal Nightmare
• Release datum28-10-2022
• LabelMetal Blade Records [DE]
• Genre Crossover, Thrashmetal

Tracklist

CD 1:
01. Eternal Nightmare
02. Serial Killer
03. Phobophobia
04. Calling in the Coroner
05. T.D.S. (Take It as You Will)
06. Bodies on Bodies
07. Kill on Command

CD 2:
01. Liquid Courage
02. Ageless Eyes
03. Calling in the Coroner
04. World in a World
05. Officer Nice
06. Subterfuge
07. Kill on Command
08. Phobophobia
09. Bodies on Bodies
10. I Profit
11. T.D.S.
12. Paraplegic

De Oakland thrashers Vio-Lence, opgericht in 1985, hielpen bij het definiëren en verfijnen van wat bekend werd als het Bay Area-geluid. Eternal Nightmare werd oorspronkelijk uitgebracht op 27 juni 1988, en wordt algemeen beschouwd als een thrash-klassieker. Metal Blade Records brengt dit baanbrekende album op 28 oktober opnieuw uit, op vinyl, cd, digitaal en cassette. Het volledige album is opnieuw gemasterd, en verpakt in de originele iconische albumhoes van Repka. Zowel de CD als de digitale release bevatten naast de originele tracklist twaalf extra live-tracks, opgenomen in Slims in San Francisco op 14 december 2001. Dit is wat ik over het oorspronkelijke album schreef:

Mijn eerste confrontatie met de band Vio-Lence stamt ergens uit de tijd dat MTV in de vorm van Headbanger’s Ball nog eens iets afleverde dat een mens wil kijken. Het was een track van Oppressing The Masses (1990). Wel aardig. Net als het album. Het deed me niet zo heel veel. De opvolger Nothing To Gain (1993) deed me zo mogelijk nog minder. Semi-modern midtempo geneuzel. Dat is wat veel bands in de jaren '90 tof vonden om te doen. Waarschijnlijk omdat anderen dat ook deden. Dat ze daarmee in de kern veelal dood- en doodsaaie muziek produceerden was een opvatting waarin ik blijkbaar niet heel erg gesteund werd.

Hoe anders was de ervaring toen ik ergens in die tijd Eternal Nightmare onder mijn neus geschoven kreeg? Ineens voelde ik de bedoelingen van Vio-Lence wel. Deze band onderscheidde zich van andere populaire thrash-acts. Ondanks de pure thrash, had ze een hardcore-attitude. Verhalen van de straat vertaald in het gewelddadig aanslaan van snaren teneinde de zuigende vocalen van Sean Killian te begeleiden. Geen verhalen van de kindvriendelijke straten waar ik zelf woon. Nee, Vio-Lence komt uit Oakland, en daar gaan dingen anders dan in andere straten. Of we daar godverdomme kennis van willen nemen! En als je dat niet wil, word je er wel toe gedwongen. Want Eternal Nightmare is een dwingend album. Geen noot teveel en nauwelijks melodie. Maar wel een uitstekende uitlaatklep voor opgekropte agressie.

Naast het aparte stemgeluid van Killian gaan de hoofdrollen naar het gitaristenkoppel Phil Demmel en Robb Flynn. Hun vlijmscherpe riff-aanvallen vormen de kernen van thrash-granaten als Serial Killer en Calling In The Coroner. Daarmee wordt het wat fletse doch strakke ritmewerk ruimschoots gecompenseerd. Wat indruk maakt is de ongebreidelde energie die het album uitstraalt. Het zit deze gasten hoog en dat is in mijn beleving voelbaar. Eternal Nightmare doet wat mij betreft niet onder voor een Reign In Blood of een Darkness Descends. Helaas was de band niet in staat deze krachtige lijn door te trekken. Robb Flynn en Phil Demmel zijn later wel weer herenigd binnen Machine Head. Maar de muziek van die band is niet helemaal vergelijkbaar met wat er op Eternal Nightmare gedaan werd.

Kortom, Eternal Nightmare is een puur thrash-album met de energie en sfeer van een hardcore / crossover-album. Voor thrashers zou het bijna verplichte kost moeten zijn. Onderdeel van het canon. Ruw, brutaal en vol met wreed riff-werk.