Slartibartfass - Schwarz verhüllt

• BandSlartibartfass [DE]
• TitelSchwarz verhüllt
• Release datum28-10-2011
• LabelTwilight Vertrieb [DE]

Tracklist

1. Prolog
2. Kapitel I: Sehnsucht (Dämmerung in verschneitem Wald)
3. Kapitel II: Liebe (Vollmondnacht)
4. Kapitel III: Trauer (Als das Glück noch Zukunft hieß)
5. Kapitel IV: Angst (Der Morgen graut am Horizont)
6. Kapitel V: Erhabenheit (Die Königin dem Grab entsteigt)
7. Kapitel VI: Melancholie (Tagtraum)

Slartibartfass is een Duitse band die is opgericht in 2005. In eerste instantie was ik ervan overtuigd dat het ook de naam is van een personage uit Douglas Adams’ Hitchhiker’s Guide, maar ik was in de war met Slartibartfast, dom dom! Deze bijzondere naam zorgt er in ieder geval voor dat je de band niet meer zo snel vergeet. De meeste bands hebben een naam waardoor je al snel kunt vermoeden welke soort muziek ze maken, bij Slartibartfass kon ik echter geen sound bedenken. Voor het beluisteren van hun al weer vierde album Schwarz Verhüllt had ik dan ook geen idee wat me te wachten stond.

De tracktitels doen vermoeden dat er een verhaal verteld wordt over verschillende emoties. Het album begint met een duistere proloog waarin een vrouw die nogal hekserig klinkt een dramatisch verhaal vertelt. Prolog bouwt met behulp van spacy geluiden in twee minuten op naar Kapitel I: Sehnsucht (“ziekte van het lijdzaam verlangen”), waarin in negen minuten Rammstein-style duidelijk gemaakt wordt naar wie of wat er verlangd wordt.

In de volgende hoofdstukken (Liefde, Verdriet, Angst, Verhevenheid en Weemoed) wordt de luisteraar getrakteerd op zeer afwisselende muziekstijlen, passend bij de emotie die overgebracht dient te worden. De vocalen zijn voor rekening van Philipp, die een goed verstaanbare grunt voortbrengt. In het hoofdstuk Liebe komt voor het eerst de doedelzak duidelijk naar voren. Verder worden enkel moderne instrumenten zoals gitaren, keyboard, bas en drums gebruikt. Een pluspunt is dat de doedelzak met mate gebruikt wordt. Hierdoor wordt voorkomen dat dit nogal aanwezige geluid en de folky melodietjes gaan vervelen.

Ik vind het erg moeilijk om de sound van Slartibartfass op dit album te omschrijven. Volgens de band zelf kon Schwarz Verhüllt niet veelzijdiger zijn: “Thrash metal riffs combined with hardest black metal blastbeats as well as folky bagpipe melodies which finally meet spacy synthesizer sounds.” In die spacy sounds komt dan toch nog een beetje mijn associatie met Hitchhiker’s Guide to the Galaxy terecht, maar verder passen ze niet echt in het totaalplaatje. Al met al is Schwarz Verhüllt een erg druk album, als de luisteraar van afwisseling houdt zit hij of zij met deze plaat goed. Naar mijn smaak probeert Slartibartfass iets te veel te demonstreren dat ze een hoop stijlen beheersen, in sommige gevallen is het oh zo hippe spreekwoord ‘less is more’ echt op zijn plaats.