L'Alba Di Morrigan - The Essence Remains

• BandL'Alba Di Morrigan [IT]
• TitelThe Essence Remains
• Release datum26-03-2012
• LabelMy Kingdom Music [IT]

Tracklist

01. Snowstorm
02. The Fairies' Circle
03. Silence
04. Lilith
05. Holy Mountain pt 1 The Alkemist's Frode
06. Holy Mountain pt 2 The Rebirth
07. 24 Megatons
08. Equilibrium
09. The Essence Remains

Net nu de lente definitief haar mars doorzet richting onze contreien, zorgen mijn getormenteerde luidsprekers ervoor dat het nog volop herfst is in mijn bunker. Oorzaak: de eerste cd van het Italiaanse L’Alba Di Morrigan. Met de titel The Essence Remains zal dan ook de tranenpoel bedoeld worden die ik achterlaat tijdens het beluisteren.

Van Italianen weten we dat ze doorgaans op uitbundige wijze uiting geven aan hun gevoelens. Je merkt het aan het eten, aan de zwierige opera’s, aan viooltovenaar Niccolo Paganini (dé voorvader van Yngwie Malmsteen) en aan natuurlijk over the top powermetalband(s) Rhapsody (Of Fire). Deze jonge band wil dat beeld graag even nuanceren. Op The Essence Remains gaat men buitengewoon subtiel om met de instrumentatie die voorhanden is. De kunst van het weglaten beheersen deze lieden in optima forma. Zelfs de overstuurde gitaarpartijen klinken zeer breekbaar. L’Alba Di Morrigan is dan ook geen power metalband. Deze band legt zich toe om het in hun ogen beste van Anathema en Katatonia samen te brengen om een verdrietige dans ten uitvoer te brengen.

Uiteraard probeert men met een eigen geluid voor de dag te komen. Wel, als het eerste nummer een paar minuten onderweg is, zweer je het ene moment Jonas Renkse te horen en het volgende moment Vincent Cavanagh. Maar dat is, de eerste alinea verraadt dat al, beslist geen reden om het album als onorigineel te bestempelen en terzijde te schuiven. Want wie weet nog hoe Katatonia klonk op het buitengewoon depressieve Discouraged Ones? Of hoe Anathema met Judgement een geweldig ingetogen, dromerig werkstuk afleverde? Precies door de combinatie van de typische karakters van die platen wordt je vanaf de eerste seconde overladen.

L’Alba Di Morrigan deelt haar sombere overpeinzingen in een negental wonderschone, uitgesponnen songs die, hoewel allen zonder climax, toch gemakkelijk blijven boeien. Dat komt door het subtiele slagwerk, de dromerige keyboards en de af en toe dikke bas. Nummers eruit lichten heeft geen zin. Want die zijn, ondanks dat ze allen fraai zijn onderling wel redelijk inwisselbaar. Maar ach, een liedje is ook maar een concept. Hier gaat het om de emotie. En die wordt uitstekend overgebracht. Voor wie de wangen graag bevochtigt met een bittere stortvloed van tranen en wel wat voelt bij de genoemde periodes van Anathema en Katatonia, kan The Essence Remains beslist een aanrader zijn.