Waylander - Kindred Spirit

• BandWaylander [GB]
• TitelKindred Spirit
• Release datum16-07-2012
• LabelListenable Records [FR]

Tracklist

01. Echoes of the Sidhe
02. Laìm Dearg
03. Twin Fires of Beltine
04. Of Fear and Fury
05. Grave of Giants
06. A Path Well Trodden
07. Quest for Immortality
08. Erdath
09. Kindred Spirits

De Noord-Ieren van Waylander kwamen in 1993 bij elkaar met de doelstelling om klassieke '80's heavy metal te gaan spelen. Blijkbaar kruipen het bloed en de traditionele volksaard waar het niet gaan kan, zo kreeg het bandgeluid een nadrukkelijke Keltische ondertoon, waarmee we deze band als een van de eerste pagan/viking metal bands kunnen beschouwen. Helaas voor Waylander heeft de band zelf nooit de zoete smaak van het succes mogen proeven, want de band is als het ware ondergesneeuwd geraakt door (de kwaliteit van) veel van de gelijkgestemden die na hen kwamen.

Echt productief heeft de band zich door de jaren heen ook niet getoond. Het nieuwe album Kindred Spirits is pas het vierde album sinds het debuut uit 1998. En eerlijk gezegd moeten we al gauw tot de conclusie komen dat Waylander in al die jaren ook niet bijster veel progressie geboekt heeft. Natuurlijk, het geluid is wel met de tijd meegegaan, en technisch kunnen zal ik de band zeker niet ontzeggen, maar op zich is het niet heel bijzonder wat de band te bieden heeft. Zeker niet in de wetenschap hoe overvol het genre tegenwoordig is; en dat is natuurlijk best tragisch voor zo'n band.

Wat Waylander de luisteraar voorzet is te omschrijven als lekkere felle, afwisselend mid- en up-tempo, pagan heavy/black metal. Echoes Of The Sidhe opent voortvarend; gitaargeweld en woest drumspel (typisch klepperende double bass) krijgen gezelschap van de onvermijdelijke fluit (tin whistle?). Wat Waylander goed doet is de integratie van metal en folkloristische invloeden, de muziek vormt daadwerkelijk een geheel, deze mengeling komt bij deze band heel naturel over.

Laìm Dearg vind ik, zeker vanwege de wat zeurderige zang, een wat vervelend nummer. De band revancheert zich echter met achtereenvolgens Twin Fires Of Beltune en Of Fear And Fury (lekker log begin). Dit zijn de typische party nummers, waar je lekker kunt meebleren en je ledematen (en eventueel nekspieren) los kunt gooien. Zonder dat dat ten koste gaat van de ruigheid van de muziek. Natuurlijk mag ook een traditioneel, melancholisch deuntje niet ontbreken, Grave Of Giants voorziet hierin.

De op Keltische leest geschoeide metal van Waylander laat zich prima wegluisteren, maar ja, zoals ik al begon, laat geen imponerende indruk achter. Prima feestmuziek met een serieuze ondertoon (gezien de afkomst en geschiedenis) van een technisch uitstekend onderlegde band. Maar bij mij beklijft het niet.