Slayer - Repentless

• BandSlayer [US]
• TitelRepentless
• Release datum11-09-2015
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

01. Delusions Of Saviour
02. Repentless
03. Take Control
04. Vices
05. Cast The First Stone
06. When The Stillness Comes
07. Chasing Death
08. Implode
09. Piano Wire
10. Atrocity Vendor
11. You Against You
12. Pride In Prejudice

Slayer heeft z'n beste platen natuurlijk al lang geleden uitgebracht. Al verschillen smaken uiteraard, denk ik in mijn eigen geval dan vooral aan de albums die vanaf de tweede helft van de jaren '80 verschenen: Hell Awaits, Reign In Blood, South Of Heaven, Seasons In The Abyss. Uiteraard verschenen daarna ook nog wel albums die zeker hun momenten hadden (Diabolus In Musica, World Painted Blood) maar naar mijn mening nooit het gevoel van die vroegere albums wisten te benaderen. Dat de band ook live niet altijd wist te overtuigen heeft daarbij ook niet echt geholpen, maar echt afschrijven kun je dit monument natuurlijk nooit. Zelfs niet na de soms warrige (Dave Lombardo) of uiteraard noodzakelijke (Jeff Hanneman) personeelswisselingen. En zo verschijnt er in 2015, zes jaar na de voorganger, eindelijk, of 'gewoon' weer een nieuw Slayer-album: Repentless.

Ik vind het altijd lastig om een nieuw album van zo'n band met een enorme staat van dienst te 'beoordelen'. Bekijk je zo'n album binnen het kader van hetgeen de betreffende band al gepresteerd heeft, dan valt het meest recente album eigenlijk altijd tegen. Zoals ik in de eerste zin al zei: Slayer heeft z'n beste albums natuurlijk al lang gemaakt. De bandnaam en de reputatie werken dan eigenlijk een beetje tegen. Van de andere kant: denk je de naam even weg en beoordeel je het album als 'een' release van nu, dan moet ik al snel, maar heel voorzichtig tot de conclusie komen dat Repentless geen opzienbarend album is. En dat het vooral de naam Slayer is die er voor moet zorgen dat dit album gaat verkopen.

Repentless is dan ook een feest der herkenning geworden. De nummers zijn altijd dreigend (Cast The First Stone en When The Stillness Comes hebben in dat kader een zeer fraai intro), bevatten venijnige riffs, de typische jakkerende en ziedende solo's van King, en de al even bekende bijtende zang van Araya. Het ene nummer lijkt me wat beter gelukt dan het andere (Piano Wire - nota bene met de laatste bijdrage van Hanneman - klinkt wel heel slap), maar altijd zo herkenbaar. Dat er twee 'nieuwe' muzikanten op dit album spelen is dan ook nauwelijks waarneembaar. Holt en Bostaph passen na het vele touren dan ook naadloos binnen het geluid van Slayer anno 2015. Of beter gezegd: HET Slayer geluid, want dat is nu niet anders dan pak 'm beet 10 of 20 jaar geleden.

Ik zou dan ook bijna het dodelijke predicaat 'degelijk' op Relentless plakken. Maar daarmee doe ik Slayer tekort denk ik. En ga ik voorbij aan de bevlogenheid die bijvoorbeeld Araya nog altijd uitstraalt. Of aan de pakkende thrashnummers die de band bij vlagen nog altijd weet uit te braken (Repentless, Vices, Atrocity Vendor). Al blijft het bijna ironisch dat ik, net als 'vroeger', Slayer op z'n best vind wanneer het tempo zo af en toe ook een tandje of wat lager gaat. Ok, veel nummers zijn voorspelbaar, en Slayer is niet meer die rebellerende, gevaarlijke band van vroeger. Toch blijf ik het knap vinden dat een band na zoveel jaar met in elk geval een aantal nummers op de proppen komt waar ik prima van kan genieten - wanneer ik de overtollige bagage die de band met zich meesleept even kan vergeten. Al liggen zelfplagiaat en verzadiging natuurlijk nog altijd gevaarlijk op de loer...