Deströyer 666 - Never Surrender

• BandDeströyer 666 [AU]
• TitelNever Surrender
• Release datum02-12-2022
• LabelSeason of Mist [FR]
• Genre Heavy / power metal, Speedmetal

Tracklist

01. Never Surrender
02. Andraste
03. Guillotine
04. Pitch Black Night
05. Mirror's Edge
06. Grave Raiders
07. Savage Rights
08. Rather Death
09. Batavia's Graveyard

Deströyer 666 blijft doen waar ze het beste in zijn: de band schopt keihard kont, en draagt vanuit het hart de kneiterharde heavy metal uit. Geen compromis, geen bullshit, gewoon hard in je smoel en recht voor z'n raap! Deze band doet niet aan zeurderige nostalgie, maar houdt vast aan hun old school roots, die reiken tot in de gouden eeuw van metal terwijl ze zichzelf toestaan fris te klinken en relevant te blijven... Al vind ik dat laatste zelf wel twijfelachtig.

Na het gruizige Wildfire (2016) en tussendoortje Call of the Wild (2018) was het toch even stil rond deze herrieschoppers, maar gelukkig zijn ze eind 2022 weer helemaal terug met Never Surrender - een perfecte lijfspreuk voor deze aanhangers van zo authentiek mogelijke ruige metal! Hun motto is immers: we gaan gewoon door met waar we goed in zijn!

Dat die metal tegenwoordig wat minder zwartgeblakerd is, maar net zo makkelijk refereert aan de 'echte' old school heavy metal, laten wat mij betreft opener en titelnummer Never Surrender en Guillotine goed horen. Ook Mirror's Edge laat eerder - weliswaar hele snelle - NWOBHM-invloeden horen dan iets dat ook maar enigszins met black metal te maken zou kennen hebben. Dat is overigens geen diskwalificatie, maar een eenvoudige constatering. Vanwege de authentieke sfeer luistert de muziek wat mij betreft nog altijd lekker weg. Grave Raiders vind ik vanwege het te nadrukkelijke meebrul-titel-refreintje wat ongemakkelijk - Deströyer 666 onwaardig bijna.

Pitch Black Night is daar tussendoor misschien wel het meest aantrekkelijke nummer van de plaat. Met voorzichtige black metal-riffs en de rauwste vocalen van het album doet deze nog het meest denken aan de 'ouderwetse' Deströyer 666. Een subtiel hoogtepuntje. Voornaamste twijfelgeval zal waarschijnlijk de folky afsluiter Batavia's Graveyard kunnen zijn. Okay, lekker gitaarwerk, epische samenzang, maar relatief ... uhm ... soft.

Ik heb eerlijk gezegd geen idee of de band vanwege de toch best lange pauzes tussen de albums fans aan het kwijtraken is. Deströyer 666 is qua stijl en kwaliteit goed genoeg om klassiekere metalfans aan zich te binden - nieuwe zieltjes winnen is in deze stijl al een stuk lastiger denk ik. En in de huidige vluchtige tijden zijn zes of zeven jaar tussen twee langspelers een eeuwigheid. Ik hoop dat dat de band niet gaat opbreken. Of ... o wacht ... bedoelen ze dat met de albumtitel! \m/