Albez Duz - Wings of Tzinacan

• BandAlbez Duz [DE]
• TitelWings of Tzinacan
• Release datum28-10-2016
• LabelListenable Records [FR]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. The Uprising
02. Reflections
03. Our Lord, The Flayed One
04. Innocence Gate
05. Sacred Flame
06. Tzinacan's Rising
07. Death Whistle
08. Omen Filled Season

Op de valreep van 2014 wist het Duitse Albez Duz mij positief te verrassen met hun tweede album The Coming of Mictlan. Meer over band en achtergrond kun je daar terug lezen. Inmiddels nadert ook 2016 met rasse schreden z'n einde, en heeft dit gezelschap opnieuw een album in de aanbieding: Wings of Tzinacan.

De band zelf noemt hun muziek occulte doomrock, maar daar doet men zich mijns inziens tekort mee. Na beluistering van Wings of Tzinacan kom ik tot de slotsom dat Albez Duz een breed gebied van hetgeen dat tot doom gerekend kan worden, bestrijkt. Dat gaat dan van de basis van vrij traditionele doom metal a la Candlemass of Krux (Our Lord, The Flayed One, met overtuigend toetsenwerk, vandaar mede de vergelijking met Krux), via psychedelische invloeden (semi-titelnummer Tzinacan's Rising) en veel bombast (afsluiter Omen Filled Season) tot aan funeral doom (Death Whistle).

Of misschien nog wel beter gezegd: Albez Duz maakt een combinatie van die verschillende invalshoeken. Wanneer een album zo episch/bombastisch (na een intrigerend introotje) begint als hier met The Uprising heb je mij al gauw te pakken. Het aanzwellende orgel, de chant-achtige ingetogen vocalen, gevolgd door een spetterende gitaarlijn en een werkelijk knallende ritmesectie; ja dat is doom! Tel daar nog die typische, bezwerende zang bij op, en het plaatje is compleet. Overbodig om te benoemen natuurlijk is dat het sfeertje verrukkelijk duister is. En de riffs verslavend lekker! Net als die dodelijke versnelling naar een meer death/doom metal-gericht geluid; en vooral de daarop volgende al even vermorzelende vertraging. Damn, en dan is dit pas het eerste nummer.

Albez Duz overtuigt en overrompelt me volledig bij de eerste luisterbeurt van hun nieuweling. Maar ook na meerdere draaibeurten geniet ik nog volop van de verpletterende doomklanken die de band mij voorschotelt. Zoals bij zoveel doombands is het vaak de zang die de muziek van een band kan maken of breken; in dit geval is die vocale invulling, met veel bombast en pathetiek, in uitstekende handen bij Alfonso Brito Lopez. Met veel gevoel voor drama (zijn Mexicaanse roots?) of nee, simpelweg met veel gevoel, voorziet hij de lompe muziek van zijn verheven voordracht, als ware hij een echte voorganger in een serieuze, maar uiterst bedroevende en bedompte dienst.

Monsters als de al genoemde opener The Uprising en Sacred Flame (misschien wel het beste nummer van het album, die riffs!!!) zullen voorlopig nog wel mijn diverse playlists blijven teisteren. Ik roep het niet zo vaak (daarvoor hoor ik ook veel te veel) maar bij deze komt het recht uit het hart: dit is jaarlijst-materiaal! Een album als Wings of Tzinacan maakt mij ondubbelzinnig duidelijk dat - hoezeer ik ook van diverse uitingen van rock en metal hou - bij deze soort ultieme doom mijn gevoel het allermeest ligt. Bedankt Albez Duz voor dit voor mij waardevolle album!