Anaal Nathrakh - Desideratum

• BandAnaal Nathrakh [GB]
• TitelDesideratum
• Release datum24-10-2014
• LabelMetal Blade Records [DE]

Tracklist

01. Acheronta Movebimus
02. Unleash
03. Monstrum In Animo
04. The One Thing Needfull
05. A Firm Foundation Of Unyielding Despair
06. Desideratum
07. Idol
08. Sub Specie Aeterni (Of Maggots, And Humanity)
09. The Joystream
10. Rage And Red
11. Ita Mori

Vol verwachting klopte mijn hart, want sinds ik Anaal Nathrakh op waarde weet te schatten, is een nieuwe release altijd een kandidaat voor de jaarlijst geweest. Toen het debuut The Codex Necro in 2001 uitkwam, kon ik daar niet zoveel mee. Te chaotisch en ik was toen nog een felle tegenstander van bliepjes en drumcomputers. Ja, ook ik ben jong geweest.

In 2009 was daar In The Constellation… en BAM, ik was in één keer genezen. Godverdomme, wat is dat nog altijd een sterke plaat. Passion en Vanitas deden het ook goed, maar Desideratum werd niet bepaald goed ontvangen op de diverse sites. Nou bepaal ik natuurlijk zelf wel of iets leuk is of niet, maar toch ging ik met een dosis scepsis luisteren naar alweer de achtste cd van de heren.

En verdomme, dat eerste nummer/intro is gewoon kut. Deathcore stukken, nét teveel gebliep en teveel breaks, al is het dubstepstukje wel heel cool. Hoerahoera, met Unleash begint de cd echt en het klinkt toch wel heel vertrouwd. En daar is dus een soort van knelpunt, want als iets niet de bedoeling kan zijn van Anaal Nathrakh is het ‘vertrouwd’ klinken. Natuurlijk is het nog steeds fucking agressief en snel en geweldig, maar progressie is er niet. Na een paar luisterbeurten merk ik dat ik de eerste helft van de cd wel erg saai vind, pas bij het nummer Idol lijkt de plaat echt los te komen. Idol is trouwens een heel sterk nummer, als er een metal top-100 op de radio bestond, dan hoort dat nummer er in thuis. De lijn wordt vervolgens volgehouden tot het einde en dan is de vraag: Wat moet ik hier nou mee?!?

Ja, de muziek op zich bevalt prima, al merk je echt dat Mick Kenney tegenwoordig in die vervloekte deathcore hoek meedraait. Ik kwam de treffende term ‘veramerikanisering’ tegen. Flikker op met die zooi, hou dat in andere projecten. Maar de nummers hebben over het algemeen wel de goeie riffs die Kenney zo uit de mouw lijkt te schudden. De zang is wat flets lijkt het, of bewust wat slecht gemixt, wie zal het zeggen? Ik mis die typische Anaal Nathrakh krijs, maar de cleane zang is wel weer vet gedaan.

Desideratum gaat niet in de jaarlijst komen, maar ik ben er uiteindelijk niet zo heel negatief over en geef dit album een 7,5.