Cavalera Conspiracy - Pandemonium

• BandCavalera Conspiracy [US]
• TitelPandemonium
• Release datum31-10-2014
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. Babylonian Pandemonium
02. Bonzai Kamikazee
03. Scum
04. I, Barbarian
05. Cramunhao
06. Apex Predator
07. Insurrection
08. Not Losing The Edge
09. Father Of Hate
10. The Crucible
11. Deus Ex Machina
12. Porra

Na het scheiden van Sepultura heeft Max Cavalera volgens mij voortdurend de drang om zich te bewijzen. Verschillende bands en/of projecten werden uit de grond gestampt (Soulfly, Killer Be Killed), waarbij de gitarist/brulboei opvallend genoeg altijd redelijk in de buurt bleef bij het hem vertrouwde geluid. Dat geldt ook voor de hem vergezellende muzikanten, want in Cavalera Conspiracy treffen we naast uiteraard broeder I(g)gor op drums, gitarist Marc Rizzo (ook in Soulfly) en bassist Nate Newton (ook ooit in Killer Be Killed) aan. Met Pandemonium is de band van de gebroeders Cavalera aan het derde album toe.

Wat kenmerkt dan zo het geluid van Cavalera? Allereerst natuurlijk de van effecten voorziene zang van Max zelf. Want Max is altijd boos, en laat dat blijken door een lager dan laag-grunt op te zoeken, ongeacht de muzikale omlijsting. En die bestaat op zijn beurt dan weer uit de elementen groove metal, altijd met invloeden van thrash en death metal erin, tribal elementen (percussie) en een toefje industrial. Doorspekt met hakkende riffs en herkenbare ritmes, waarin opvallend vaak de muziek van Sepultura uit hun meest bekende periode (midden jaren '90, albums Chaos A.D. en Roots) doorklinkt.

Openingstrack Babylonian Pandemonium zet direct de toon met de al eerder genoemde hakkende strakke ritmes. Het uitvoerig herhalen van een simpel refrein - vaak alleen de songtitel - is ook zo'n terugkerend kenmerk van deze muziek. Hard, bruut en overdonderend, dat moet het zeker zijn, maar een zekere finesse in muziek mag wat mij betreft toch ook wel. Het lijkt mij dat - naast een bewuste keuze om zo rauw en natuurlijk voor de dag te komen - hier een gebrek aan productie aan ten grondslag ligt, want her en der lijken mij de verschillende ingrediënten wat uit verhouding.

Wat over het gehele album wel een beetje begint op te vallen is dat het element groove hier geen grote rol speelt. Eerder lijken de gebroeders een terugkeer naar nog langer vervlogen tijden proberen te bereiken. Dat verklaart mogelijk ook de rauwheid van de productie, die overeenkomsten vertoont met die van vroeger. Zoals ik hierboven al schreef werkt dat naar mijn idee alleen maar averechts; en levert het af en toe een wat gehaast of rommelig nummer op (Scum, I Barbarian).

Eerlijk gezegd ben ik niet zo kapot van dit album. Ik ben bang dat juist de goedbedoelde insteek van de terugkeer naar het oude Sepultura-geluid, van toen de naamgevers van deze band nog tieners waren, niet helemaal in het voordeel werkt. Hier had best wat meer (productie)tijd ingestoken mogen worden. Vreemd genoeg heb ik momenteel het idee dat de twee laatste tracks Deus Ex Machina en Porra me nog het best bevallen, al is het maar vanwege de variatie.