Lamb of God - Lamb Of God

• BandLamb of God [US]
• TitelLamb Of God
• Release datum19-06-2020
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Groovemetal, Metalcore

Tracklist

01. Memento Mori
02. Checkmate
03. Gears
04. Reality Bath
05. New Colossal Hate
06. Resurrection Man
07. Poison Dream
08. Routes
09. Bloodshot Eyes
10. On The Hook

Wanneer een band die al jaren bezig is, opeens op de proppen komt met een album met de eigen bandnaam als titel, dan wil dat meestal zeggen dat (in elk geval de band in kwestie zelf) dit album als een sterk markeerpunt binnen het oeuvre beschouwt. Het achtste studio-album van Lamb Of God (al ruim twintig jaar actief) heet derhalve Lamb Of God. Wat is het punt dat deze veteranen willen maken?

Na een onrustige periode kwam de band in 2015 met het goed ontvangen VII: Sturm und Drang, en werd verwacht dat de band snel door zou stoten met een sterke opvolger. Een soort van sabbatical (2017), de (lange) tour met Slayer, het vertrek van drummer van het eerste uur Chris Adler en vervolgens corona gooiden wat roet in het eten, en verklaren mogelijk het gat van vijf jaar tussen beide albums. Gelukkig blijkt Lamb Of God - het album - het wachten meer dan waard.

In eerste instantie werd Lamb Of God op de hoop geveegd van de "new wave of american metal" maar in de loop der jaren heeft de band een herkenbaar eigen geluid weten te creëren. Om het in het heden te plaatsen kom ik dan tot een mix tussen metalcore en groove metal, met misschien nog een vleugje thrash. In de praktijk vertaalt zich dat naar veel bozig klinkende, inderdaad volvet-groovende metal die zich voornamelijk afspeelt in het middentempo. Dikke riffs, een goed te volgen stampende ritmesectie - deze vorm van metal is ondanks de zwaarte echt enorm catchy - en sterke, brute, gevarieerde (met politiek geladen teksten) zangpartijen vormen de basis van dat geluid; de sterke eigentijdse productie doet de rest.

Echt heel veel onderscheidende nummers tel ik niet op het album. Niet dat de muziek maar wat voortkabbelt, dankzij de ervaring van de muzikanten is kwaliteit gewaarborgd, maar ik hoor niet echt een uitschieter voorbij komen. Het album begint lekker met een paar opzwepende nummers - in opener Memento Mori wordt hartstochtelijk "wake up wake up wake up" geschreeuwd - en sluit vanaf Poison Dream en Routes (met respectievelijke gastvocalen van Jamey Jasta en Chuck Billy) ook zeer verdienstelijk af. Daar tussen in overheerst, zoals gezegd, het middentempo, waarbij ik niet elke track afzonderlijk even spannend vind.

Lamb Of God laat in elk geval luid en duidelijk horen dat er nog rekening met ze gehouden moet worden. Het zelfgetitelde achtste album is te beschouwen als een soort van doorstart, dat duidelijk maakt dat ze in niets onder hoeven doen voor de jongere generatie, en nog volop mee draaien.