Midriff - Doubts & Fears

• BandMidriff [AT]
• TitelDoubts & Fears
• Release datum29-05-2015
• LabelOffice4music [AT]
• PromotorGordeon Music [DE]

Tracklist

01. Outcry
02. Playing A Role
03. Only a Pawn
04. Long Gone
05. Mind's Health
06. Safehouse
07. Death Row
08. What's Left
09. In My Cage
10. Regular Monster
11. Less Then Expected
12. I Can't Say
13. Soul to Burn
14. Long Gone

Midriff is een hard-rockend trio uit Oostenrijk, dat met Doubts & Fears zojuist z'n tweede album heeft uitgebracht, opvolger van het in 2012 in eigen beheer uitgebrachte Broken Dreams. Ook deze nieuweling is geheel door de band zelf gefinancierd. Verder nog iets bijzonders te melden over de band? Volgens de bijgaande info/bio wel: Het is hier de drummer die de vocalen verzorgt. Waarvan akte.

De Oostenrijkers leven zich op hun nieuwe album uit op een mengelmoesje van klassieke en modernere rockstijlen. Of misschien beter gezegd: de basis bestaat uit klassieke, bluesgetinte hardrock, aangevuld met elementen uit bijvoorbeeld grunge en stoner, maar ook het typisch Amerikaanse stadionrock-geluid. Waarbij het geheel door de productie (ook door de band zelf) een redelijk eigentijds jasje heeft aangemeten gekregen.

Heel slim wordt geopend met een melodieuze en pakkende uptempo rocksong, Outcry, waardoor je meteen in het album getrokken wordt. Wat opvalt is het lekkere gitaarwerk, waarbij ook de solo's er zeker mogen wezen. Midriff trapt helaas wel in het valkuiltje dat meerdere bands in een gelijke situatie overkomt: op het moment dat gesoleerd wordt is het totaalgeluid wat 'leeg' doordat de ritmegitaar niet wordt opgevangen. Wat volgt is het slepende Playing A Role, waar bij vlagen wel een aangename groove in zit. Een beetje een sloom nummer, maar niet op een vervelende manier.

Uiteraard mogen op een klassiek rock-album de nodige ballads - of aanverwante 'gevoeliger' nummers - niet ontbreken. Deze zijn hier dan ook in veelvoud voorhanden, zoals daar zijn Mind's Health (saai), Death Row en In My Cage, en twee keer Long Gone (als bonus namelijk ook nog in een akoestische versie te horen). Deze nummers hebben bij vlagen een wat donkerder tintje en bijbehorende teksten. Ook Only A Pawn is een wat langzamer nummer, maar dankzij de opbouw en lekkere groove gaandeweg het nummer bevalt deze me steeds beter. Al vind ik sommmige zanglijnen wel wat flauw, ook daar had wel wat meer power in gemogen.

Naast het gehalte aan de wat meer opzwepende, vrolijkstemmende (uptempo) rockers (Safehouse, Regular Monsters) bevat het album naar mijn mening net iets te veel vrijblijvende midtempo of ballad-achtige nummers die niet altijd iets toevoegen en maar wat voorbij kabbelen. Zoals Death Row en What’s Left achter elkaar zo'n beetje in het midden van het album, waardoor de vaart er een beetje uit raakt. En precies zo met I Cant't Say en Soul To Burn aan het eind. Beter zouden de langzamere nummers wat verdeeld worden over het album denk ik. Al zijn het daar misschien wel te veel voor.

Na Doubts & Fears een paar keer beluisterd te hebben hink ik op twee gedachten: enerzijds vind ik de wat meer uptempo, pakkende, en toevallig (?) ook de meest modern klinkende nummers prima de moeite waard. Daar staan helaas wel een paar nummers tegenover die me wat te veel lijken: een of twee midtempo vullertjes en een te hoog ballad-gehalte. Natuurlijk kan dat ook een kwestie van smaak zijn, maar ik heb het idee dat het album hiermee iets te onevenwichtig is. Onder de streep kom ik toch zeker wel op een voldoende, omdat het trio muzikanten overduidelijk van wanten weet, laat horen dat ze prima rocksongs kunnen schrijven, en de uitvoering onberispelijk is.