Belphegor - Conjuring The Dead

• BandBelphegor [AT]
• TitelConjuring The Dead
• Release datum08-08-2014
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

01. Gasmask Terror
02. Conjuring the Dead
03. In Death
04. Rex Tremendae Majestatis
05. Black Winged Torment
06. The Eyes
07. Legions of Destruction
08. Flesh Bones and Blood
09. Lucifer, Take Her!
10. Pactum In Aeternum

Belphegor is terug na een, voor de band, lange afwezigheid van drie jaar. Zanger Helmuth is definitief terug in het land der levenden, hij overleefde een tyfus-infectie en de bijkomende poespas. Conjuring The Dead is dan ook een mooie knipoog naar deze situatie en de band slaat een iets andere route in. Als er al iets op Belphegor is aan te merken, dan is het wel het uitmelken van hun typerende stijl, met name de drie releases voor Conjuring The Dead leken wel heel erg op elkaar en volgden elkaar in rap tempo op. En ja, ik kan die albums zeker waarderen, maar vraag je me nu van een nummer op welke van de drie platen hij staat, dan moet ik toch even nadenken.

Maar goed, daarvoor was weer de discussie dat de band heel eentonig was, met nummers als Seyn Tod In Schwartz, The Ancient Enemy en Swarm Of Ratsbijvoorbeeld. Raggen met die hap, remmen is voor mietjes. Enfin, je kunt het als band toch nooit voor iedereen goed doen. En dat laatste geldt voor mij met Conjuring The Dead. Het voorproefje op YouTube was veelbelovend, Gasmask Terror is een ouderwetse stamper van jewelste en daar begint de cd ook mee. Maar daarna zakt het tempo wat weg, wordt er vooral heel veel op de sfeer benadrukt en hoewel dat ze prima lukt, mis ik de knallers.

Het titelnummer is log en dat luistert nog wel lekker weg, maar In Death is ronduit saai en als dan Rex Tremendae Majestatis ook nog bijna vier minuten zonder gaspedaal begint, begin ik me bijna te ergeren. Gelukkig rammen de heren toch nog even wat blastbeats de kamer in en met Black Winged Torment vliegt het behang van de muur. Hoera! Na een cool instrumentaaltje komen Glen Benton en Atilla even de stembanden schrapen, Benton is wat overtuigender dan Atilla en Legions Of Destruction is dan ook één van de betere nummers. Het restant van de cd bestaat dan helaas weer uit mid-tempo geneuzel zoals honderden bands dat doen en van mij hoeft het allemaal niet.

Belphegor op snelheid is geniaal, het zorgt voor agressie, in een goede manier. Deze plaat is op drie nummers na, totaal niet overtuigend, zelfs na het lezen van een aantal andere, meer positieve, reviews valt het kwartje bij mij niet.