Bell - Tidecaller

• BandBell [SE]
• TitelTidecaller
• Release datum20-10-2017
• LabelHigh Roller Records [DE]
• PromotorSure Shot Worx [DE]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Secret Mountain
02. Cross in the Sky
03. Tidecaller
04. Awoken
05. Reach Out
06. Blackened Sun
07. Locked and Burrowed
08. Dawn of the Reaper
09. Angels Blood

Bell is een nieuwe Zweedse metalband, met daarin leden waar bij mij geen belletje gaat rinkelen. Tidecaller is het eerste wapenfeit van de Zweden. Zo nieuw als de band is, zo klassiek is hun metal. Epische metal, met daarin invloeden van zowel klassieke doom als heavy metal. Je kunt daarbij denken aan eveneens Zweedse bands als jaren '80 Candlemass en Sorcerer, maar ik hoor bijvoorbeeld ook veel raakvlakken met het Amerikaanse Argus.

Al direct vanaf opener Secret Mountain heeft de band me te pakken met hun klassieke, eerlijke heavy metal-geluid. Een lekker loom en heavy tempo, goeie, pakkende riffs en een heldere, krachtige zang. Daarna doet Cross in the Sky het 'm voor mij nog net een tikje beter, want deze is nog net een tikje logger, met wat meer dramatiek. Net wat meer doom zeg maar. Titelnummer Tidecaller laat daarna horen dat dat geen toeval is, dit is waar Bell voor staat.

Awoken is een kort sfeerstukje dat wat mij betreft wat overbodig is, dit was waarschijnlijk beter geweest als intro van het album of zo. Gelukkig wordt daarna weer krachtig doorgepakt met Reach Out en het heerlijk epische Blackened Sun. Die laatste speelt voor de verandering eens met wat verschillende tempo's, die afwisseling komt hier goed van pas. Locked And Burrowed komt wel erg traag op gang, en blijkt de meest doomy track van allemaal. Extra bijzonder vind ik het dan dat juist deze mij niet zo goed bevalt. Pure doom (b)lijkt Bell niet te passen.

Het aangename, bij vlagen weer iets vlottere, maar toch nog altijd lekker zware Dawn Of The Reaper (getooid met de bel uit de bandnaam als sample) is de opmaat voor wat komen gaat naar het eind van het album toe. Want natuurlijk wordt er afgesloten met een onvervalste epic: Angels Blood duurt bijna acht minuten, waarin Bell werkelijk alle registers open trekt om de liefhebber van deze klassieke metal-stijl te bekoren. Afwisselend zware riffs en melodieuze leads, prachtige vocale uithalen en gitaarsolo's om je vingers bij af te likken strijden om de aandacht van de luisteraar. Dit alles wordt gebracht op een stevige basis van de lekker doordreunende ritmesectie.

Als conclusie volgt dan nu een zin die ik vaker gebruik: de originaliteitsprijs gaat Bell nooit winnen met hun muziek. Maar verdo(o)md, wat luistert dit lekker weg. Dit is toch zoals heavy metal ooit bedoeld is! Puur, een tikje rauw, eerlijk; muziek uit het hart, gemaakt door echte liefhebbers, dat hoor je er zo aan af. En dan is het vooral de doomy insteek die mij natuurlijk enorm aanspreekt. Een perfecte combinatie. Ik zeg: luisteren! Gelukkig is de band zo vriendelijk geweest om het album via youtube te laten horen, dus kun je er direct van meegenieten: