Bloody Hell - The Bloodening

• BandBloody Hell [FI]
• TitelThe Bloodening
• Release datum30-04-2021
• LabelRockshots Records [IT]
• PromotorAsher Media Relations [CA]
• Genre Heavy / power metal

Tracklist

01. Hangover Rider
02. Face In Hell
03. The Undertaker
04. In The Night We Burn
05. Smoking
06. What The Hell
07. Burn Witch Burn
08. Murders She Wrote
09. Midnight Man
10. Long Road To Hell
11. Bite
12. Kiesma (The Museum of Modern Art)

No stairway to heaven only a smelly elevator to hell

Finland's Bloody Hell (met leden van Moottörin Jyrinä, Metal De Facto) is al actief sinds het jaar 2000. De band nam een pauze na het uitbrengen van twee EP's, Hangover Riders (2010), What The Hell (2003) en een titelloos debuutalbum (2015), samen met alle leden die zich concentreren om op te treden met hun andere project Moottörin Jyrinä (een heavy metal band voor kinderen die covers speelt van klassieke heavy metal-nummers uit de jaren '80 met kindvriendelijke Finse teksten met een educatieve toon), keert het kwartet in 2021 terug om het feest voort te zetten als knorrige oude mannen met de geestdrift van energieke 18-jarigen.

Hun nieuwe plaat heet The Bloodening, en bevat twaalf opzwepende nummers om het nieuw gevonden momentum van de band overdrive te geven. In het thuisland staat Bloody Hell bekend om hun drank-gedreven wilde shows en zorgt altijd voor wilde taferelen in de circle pit met anthems over drinken, katers, duivelaanbidding en andere belangrijke zaken in het rock 'n' leven. De band brengt degelijke, stevige old-school 80's metal in het straatje van Iron Maiden, Saxon, Judas Priest en Accept. NWOBHM met een minimaal vleugje speed. Ook moet ik nogal eens denken aan de landgenoten van Oz.

Het eerste nummer dat ik van deze band hoorde was de single Burn Witch Burn. Dit bleek een oorwurm van de bovenste plank. Voor dit soort aanstekelijke old school metal mag je me bij wijze van spreken 's nachts wakker maken. Ik weet nog dat ik dacht: als ze zo een heel album vol spelen ben ik verkocht. Met zo'n opmerking kun je al op je klompen aanvoelen dat dat dus helaas niet het geval is. Achteraf blijkt - voor mij tenminste - Burn Witch Burn het prijsnummer van dit album.

Het album begint in elk geval goed met Hangover Rider - al zou ik dat akoestische intro weggelaten hebben, en meteen beginnen met een knal. In elk geval een fijne voorbode voor wat kan gaan gebeuren. Gaandeweg het album is het dan wel prettig om naast de opzwepende nummers ook wat midtempo stampers te hebben, maar dat vind ik er hier eigenlijk wel wat te veel. Na Face In Hell en The Undertaker verlang ik wel weer naar een beetje snelheid, In The Night We Burn voorziet daar deels in, maar brengt me niet naar het puntje van mijn stoel.

Met What The Hell en het al genoemde Burn Witch Burn zijn we toe aan een sterk blok binnen het album, waartoe ik ook het weliswaar langzame, maar wel heel dreigende Murders She Wrote reken. Met Midnight Man lijkt de band even een wat ander geluid te proberen, maar al snel wordt terug gekeerd naar een lekker vlot tempo. Long Road To Hell sluit aan bij Murders She Wrote, waarna met Bite het gas er weer vol op gaat. Kiesma (The Museum of Modern Art) is de lange, ingetogen afsluiter, die wat mij betreft wel weggelaten had mogen worden. Ik vind dit geen sterk nummer.

Onder de streep blijft er genoeg te genieten over wat mij betreft. Al denk ik wel dat er zonder de mindere tracks een wat steviger, kwaliteitsvoller album was overgebleven. Minder kan soms echt beter zijn. Nu duurt het album bijna een uur, terwijl ik denk dat met bijvoorbeeld negen tracks in drie kwartier een compacter album beter zou hebben uitgepakt. Evengoed denk ik dat de old school metalfan met een hang naar de jaren' 80 prima kan genieten van The Bloodening! En o ja: nog een fictief bonuspunt voor de verschrikkelijk slechte hoes; die past hier helemaal!