Cult Of Occult - Hic Est Domus Diaboli

• BandCult Of Occult [FR]
• TitelHic Est Domus Diaboli
• Release datum25-06-2013
• LabelTotalRust Music [IL]

Tracklist

1. In Vino Veritas (10:12)
2. Pro Diabolus Mori (17:51)
3. Opus Ad Odio (10:59)
4. DCLXVI (02:53)
5. Requiem (11:24)
6. Magna Eripe (17:26)

Vorig jaar stelde ik hier aan u voor het Franse doom/sludge gezelschap van Cult Of Occult. Veel was er nog niet bekend over die band, maar de gelijknamige debuut EP (nou ja EP, veel bands hebben het bij 40 minuten muziek toch al gauw over een album) maakte al de nodige indruk op me. Nog steeds weet ik over de band en z'n leden nauwelijks veel meer, behalve dus dat ze uit Frankrijk (Lyon om precies te zijn) komen en begonnen zijn in 2011. En, niet te vergeten, dat de band in juni van dit jaar een nieuw album heeft afgeleverd!

Hic Est Domus Diaboli (Latijn voor 'dit is het huis van de duivel') barst weer van de ubertrage en deprimerende sludge/doom mix. Deze keer zes tracks, ruim 70 minuten muziek. De basis van de muziek is hetzelfde als op de debuut EP: een opeenstapeling van langgerekte riffs en gitaarakkoorden op een bedje van slome trommelslagen en een slepend basgeluid. De zang is nog altijd rauw en schreeuwerig, en wordt af en toe aangevuld met een meer gesproken stem.

Opener In Vino Veritas (in wijn is er waarheid) valt met de deur in huis en maakt ondubbelzinnig duidelijk dat de Fransozen er geen nieuwe ambities op na houden. Onverdroten sleurt de muziek zich voort op de ingeslagen weg, wars van welke andere muzikale invloed in dit universum dan ook. Traag, trager, traagst moet het zijn, en zo zal het blijven. Eindeloze herhalingen van het zelfde thema, al dan niet voorzien van een aanvulling in de vorm van wat stemgeluid of een veranderende bas- of drumtoon. Het toe- en afnemen van het aantal bekkenslagen geldt hier al als afwisseling.

Het lange Pro Diablos Mori (een van de twee tracks die zo'n 17 minuten in beslag neemt) vervolgt, en de depressie neemt zo langzamerhand bezit van mijn geteisterde gemoed. Het gekwelde gitaarwerk verandert langzaam in een stromende massa van pure wanhoop, dit is het kwaad op z'n best (of is het dan slechtst?). Elke distorted aanslag gaat door merg en been, ik kan haast niet meer ontsnappen aan de aaneengeregen riffs van de kwade genius die dit bedacht heeft; ik zit er middenin, gevangen. Wat is dit lekker smerig!

Ok, er zijn wat kleine afwijkingen te melden in het verhaal van eentonigheid. Requiem bevat zowaar een tempoversnelling; niet dat er opeens zoiets als snelheid opduikt, nee, de muziek wordt voor een paar minuten wat minder traag. Ik zou in deze oprisping zowaar iets van opgefoktheid kunnen herkennen. Geheel buiten de sfeer op het album valt DCLXVI (666), dat slechts bestaat uit een ouderwetse hardrock riff, zonder enige vocale invulling. Rock 'n' roll van de Satan zelve? Vreemd in deze context, een buitenbeentje, maar de variatie die het biedt binnen het totaalgeluid ontvang ik met gepaste instemming.

Mocht er iemand zijn die na het lezen van deze woorden denkt dat ik me de tering verveeld heb met dit album: u hebt het misbegrepen. Hic Est Domus Diaboli is een album dat ik graag beluister, mits in de juiste stemming. Waarbij kernvoorwaarden gelden als; donker, alleen, melancholisch, neerslachtig, zwelgen; al dan niet in combinatie met aanwezige hulpmiddelen als alcohol en cannabis. Ik trek mij graag terug in dit huis van het kwaad, om er het absolute duister te ondergaan. Met afsluiter Magna Eripe als optelsom van alle kwelling. Amen.