Cult Of Occult - Cult Of Occult
- Cult Of Occult [FR]
- Cult Of Occult
- 04-06-2012
- Hammerheart Records BV [NL]
Tracklist
01. Blurry And Muzzy
02. I Hate You
03. Walking In The Desert
04. Perfect Love
05. Cult Of Occult
Sludge, sludger, sludgest. Ik weet het, dat slaat nergens op, maar het geeft wel mijn primaire gevoel weer na eerste beluistering van het Cult Of Occult debuut. Het uit Lyon, Frankrijk afkomstige gezelschap is nou niet bepaald scheutig met informatie over zichzelf, dus over ontstaansgeschiedenis en bandbezetting heb ik niks zinnigs te melden. Dan doen we het maar gewoon met de muziek.
En zoals uit m'n eerste paar woorden al bleek laat die muziek zich in de basis vrij eenvoudig beschrijven. Vijf tracks, veertig minuten aan stroperig trage en uberlogge doomy sludge. Het label vergelijkt de band met Eyehategod, Corrosion Of Conformity en Queens Of The Stone Age. Laat ik het er maar op houden dat vooral die eerstgenoemde redelijk in de buurt ligt, en vervolgens de muziek maar eens wat nader onder de loep nemen.
Blurry And Muzzy is qua associatie al een passende titel, zonder dat je ook nog maar een noot gehoord hebt. Dat eerste gevoel wordt eigenlijk direct al bevestigd met de eerste paar brute, trage gitaaraanslagen; verwacht van Cult Of Occult vooral niet te veel aanslagen per minuut. Ultieme traagheid, wars van enige melodieuze insteek, eerder zinspelend op een naargeestig gevoel, koud, hard, kil. Dit wordt geen vrolijk plaatje, voor enige vorm van subtiliteit lijkt geen plaats. Geen muziek voor 'the weak of heart'.
Is dit dan een saai of eentonig album? Zeker niet! Die valkuil weet Cult Of Occult zorgvuldig te vermijden. Een schijnbaar uit het niets opduikende solo of tempowisseling (I Hate You) houdt de boel min of meer spannend, of verdrijft in elk geval de dreigende aankomende verveling. Wel eentonig zijn de vocalen. Weliswaar rauw, schreeuwerig, precies zoals het hoort bij deze muziek, maar enige variatie had dus niet misstaan.
I Hate You lijkt haast wel te beginnen met een Slayeriaans riffje (Seasons ... ), grappig. Toch zal dit een van de weinige frivoliteiten zijn die de band zich gunt. Voor de rest blijft het een opeenstapeling van rauwe, langgerekte riffs, die zorgen voor uitgesponnen tracks. Ok, een uitzondering dan toch. Walking In The Desert is een kortje ten opzichte van de rest van het album, en bevat zowaar wat tempo. Een sterke riff en beukend drumwerk doen me denken aan de death 'n' roll (daar is ie weer) van Entombed. Al heeft het nummer misschien stiekem wel een lichte bluesy feel.
Perfect Love past als titel natuurlijk totaal niet in dit verhaal, gelukkig maakt het nummer daar dan ook korte metten mee, geen zoetsappigheid hier. Hoewel, de perfecte liefde blijkt uiteindelijk ook altijd wel iets dramatisch met zich mee te dragen, dus vooruit maar. Overigens in dit nummer redelijk wat ruimte voor het sobere drumwerk, heel af en toe doen de snarengeselaars namelijk een stapje terug. Het einde is dan weliswaar enigszins afwisselend te noemen, maar wel voorspelbaar.
Door naar het afsluitende titelnummer, een monster van een track; en wat een riff(s). Dit nummer lijkt me iets netter, cleaner in de oren te klinken dan voorgaande, maar dat mag gerust aan mij liggen, gewoon een gevoel denk ik. Of misschien komt het doordat er minder zang in zit. Clean is in deze context dan ook zeer relatief, dat besef ik ook wel. Nog altijd log, rauw, lomp, bruut en noem de superlatieven verder maar op. Een perfecte afsluiter voor het album, met alle goede elementen nog eens op een rijtje gezet. En dan vooral die schier eindeloze herhaling; heerlijk! Ik zeg: Roadburn!