Dronte - Quelque part entre la guerre et la lâcheté

• BandDronte [FR]
• TitelQuelque part entre la guerre et la lâcheté
• Release datum22-02-2019
• LabelApathia Records [FR]
• Genre Avant-garde / experimentele metal

Tracklist

01. Champion en série
02. Théâtre du vacarme
03. Sarcophage du succès
04. Notre grande machine
05. Un orage...
06. Sagesse gardée
07. Escalade en chut libre
08. Un vide confortable
09. ... et puis plus rien

Dronte is als een absurdistische muzikale trip naar, ja, naar wat eigenlijk? Het is een Franse band die avantgardistische muziek maakt, zelf noemen ze het akoestische post metal. De bandbezetting is al veelzeggend, je weet zeker dat je hier geen standaard potje rock of metal krijgt voorgeschoteld. Quelque part entre la guerre et la lâcheté (Ergens tussen oorlog en lafheid) is in elk geval het eerste album van dit bijzondere gezelschap.

Het bereik van hun invloeden is even breed als dat ze talrijk zijn. Van Beatles tot Radiohead tot Cannibal Corpse, Meshuggah, Mogwai, Deftones, Sonic Youth, Saint-Saens, Rimsky-Korsakov, Portishead, Air of zelfs Bernard Herrmann en Philip Glass. Het is vaak al moeilijk genoeg om een ​​label op een band te plakken die 'gewoon' metal speelt, laat staan wat je met Dronte aan moet. Post-metal? Progressieve rock? Fusion? Experimentele muziek? Ik hou het voorlopig maar even op chaotische jazz-metal-fusion. Of zo.

Albumopener Champion en série begint met een baslijn, die snel wordt opgevolgd door een rauwe grunt, vergezeld gaand van een jazzy samensmelting met koperwerk, gitaren en percussie. Vervolgens wordt op luide toon een chaotisch klinkend verhaal voorgedragen. Gejaagd? Verward? Ik vraag me zo langzamerhand wel een beetje af waar ik aan ben begonnen....

Het volgende nummer heet toepasselijk Théâtre du vacarme, ofwel Theater van het lawaai. Kijk, dat slaat in elk geval ergens op. Hoewel, lawaai is misschien niet het juiste woord, aangezien het grootste gedeelte van de muziek akoestisch vertolkt wordt. Maar toch wel hard! Het is de schijnbare chaos die zorgt voor een gevoelsmatige kakofonie die misschien niet eens zozeer de gehoorgangen, dan wel de grijze massa, die dat allemaal maar moet gaan bevatten, teistert.

Dat gevoel blijft het verloop van het verdere album dichtbij. Gewend aan de overzichtelijkheid van rock- en metal-composities is dit toch wel even andere koek. De muziek van Dronte sluit gevoelsmatig eerder aan bij de grotere muzikale vrijheid van een genre als jazz. Ik denk dat liefhebbers van muziek uit die hoek de muziek van Dronte wel kunnen waarderen. Ik heb er eerlijk gezegd best een beetje moeite mee.