Hesperus - Death of my Dear Demons
- Hesperus [NL]
- Death of my Dear Demons
- 25-07-2019
- Black Heaven Productions [NL]
- Doommetal, Symfonische metal
Tracklist
01. Genesis
02. Death of my dear demons
03. Observing the hyperworld
04. Reconsideration
Words, soundscapes and heavy fundamentals
Hesperus is een heteroniem van schrijver, componist, videokunstenaar, muzikant, producer, kortom multi-talent Roelof Broekman. Death Of My Dear Demons is het tweede album onder de naam Hesperus, dat ik pas zojuist ontdekt heb. Naar aanleiding daarvan heb ik ook direct de voorganger Crepuscular Rays beluisterd, omdat ik enorm geïntrigeerd was na die eerste luisterervaring.
Vervolgens heeft het meerdere sessies gekost (dat klinkt als een opoffering, maar dat was het absoluut niet!) om de muziek van Hesperus (proberen) te doorgronden, want dit is allesbehalve lichte kost. Zo ervaar ik het tenminste, omdat ik dit echt helemaal wil beleven. Dit is namelijk precies wat mij zo aantrekt in muziek: Hesperus is spannend, onverwacht, verre van lichtvoetig en voorspelbaar. Muziek met inhoud, voorzien van een verhaal, goed doordacht, en technisch sterk uitgevoerd en geproduceerd. Ik ervaar een enorme aantrekkingskracht, vooral ook nieuwsgierigheid.
In de basis horen we hier metal, gebaseerd op logge en zware fundamenten; met laag gestemde gitaren, afgewisseld met zang, gesproken woorden en soundscapes. Enorm afwisselend, maar constant logisch klinkend. Doom is misschien wel een logisch etiket, al vermoed ik dat de maker maling heeft aan hokjes (wel heb ik het vermoeden dat Broekman in elk geval bekend is met Black Sabbath, want op zijn eerste album hoor ik daar zeker verwijzingen naar). Want daarnaast zijn er uitstapjes naar post-genres, symfonische elementen (Genesis) en dance/elektronica (Observing The Hyperworld). En niet te vergeten 'gewoon' beukende death metal, zoals titelnummer Death Of My Dear Demons bijvoorbeeld laat horen. Damn, hoe meer ik probeer te verwoorden wat ik allemaal gehoord heb, des te meer kom ik er achter hoe ik hierin eigenlijk tekort schiet. Wat ik hier voel en beleef laat zich maar matig in woorden vangen geloof ik.
Naast de metal-elementen valt vooral de combinatie van geluids- en de verscheidenheid van stem-fragmenten op. Voor dat laatste heeft Broekman - die hier verder alles zelf gedaan heeft als ik het goed heb - verschillende gasten ingezet, waaronder zijn dochter en grootvader. Maar ook horen we - in opener Genesis (is dat dubbelop?) - een Japans sprekende stem; over intrigerend gesproken.
De muziek is overwegend duister van karakter, en bevat nadrukkelijk onheilspellende en beklemmende momenten. Humeurig en donker zegt de maker zelf, maar eigenlijk vind ik dat nog een understatement. Hier wordt het meest onvindbare of duistere binnenste van de mens verkend, vermoed ik. Zo komt het in elk geval wel op mij over. Het is in elk geval een atmosfeer die mij enorm aanspreekt.
De overweldigende ervaring die ik beleefd heb bij het beluisteren van de twee Hesperus-albums leveren ironisch genoeg geen bevredigende bespreking ervan op. Ik kan maar lastig in woorden vatten hoe gaaf ik dit vind; want dat ik dat vind staat buiten kijf! Het kan zo maar zo zijn dat ik deze momentopname te veel in euforie beleef. Ik neem mezelf dan ook voor om over een aantal maanden opnieuw te gaan luisteren, om te ontdekken hoe ik deze muzikale uitingen dan beleef. Tegelijkertijd hoop ik dat Hesperus in de (nabije) toekomst nog meer in petto heeft.
Roelof Broekman