Ne Obliviscaris - Urn

• BandNe Obliviscaris [AU]
• TitelUrn
• Release datum27-10-2017
• LabelSeason of Mist [FR]
• Genre Deathmetal, Djent / progressieve metal

Tracklist

01. Libera (Part I) - Saturnine Spheres
02. Libera (Part II) - Ascent of Burning Moths
03. Intra Venus
04. Eyrie
05. Urn (Part I) - And Within the Void We Are Breathless
06. Urn (Part II) - As Embers Dance in Our Eyes

Het uit Australië afkomstige Ne Obliviscaris is sinds het verschijnen van de eerste demo in 2007 een begrip in de progressieve deathmetalwereld. Muzikaal vakmanschap, een uitgebreid stijlenpalet en een verzorgde productie staat eigenlijk op alle releases centraal. Op het recent verschenen Urn is dat niet anders. In drie kwartier tijd worden zes uitgesponnen stukken je gehoorgangen in geramd en het kost je waarschijnlijk maanden om alle loopjes, melodieën en structuren onder de knie te krijgen.

Toch heeft het orkest het klaar weten te spelen om het zo te verpakken dat het niet enkel nerveuze drukte is dat met de eerste luisterbeurt naar boven komt drijven. Ne Obliviscaris heeft nog meer vooruitgang geboekt op het gebied van songschrijverij en dat impliceert dat waar op The Portal Of I en Citadel de boel links en rechts nog wat te lang aansleepte, op Urn elke noot door de bank genomen raak is.

Met de tien minuten durende opener Libera (Part I) - Saturnine Spheres gaan wel direct al alle registers open. Maar het is ook weer voorbij voor je er erg in hebt. Het is een track waarin op een theatrale wijze alle kwaliteiten samenkomen. Urn is het eerste album zonder bassist Brendan Brown. Robin Zielhorst valt in als sessiebassist. Zijn drukke basspel valt direct op. Dat roept herinneringen op aan Cynic en Atheist. De krachtig ingepaste cleane vocalen geven daarentegen weer een soort triomfantelijke powermetalgevoel mee aan het geheel. En dan zijn daar nog de flitsende solo's door zowel gitaar als viool om je op het puntje van je stoel te krijgen.

De algehele sfeer is bij vlagen zwaarmoedig en wonderschoon. Zo wordt Eyrie mooi aangekleed met fraaie strijkerspartijen om de mineur extra te accentueren. En dat zonder het druilerige karakter dat de oude Opeth zo kenmerkte. Ne Obliviscaris weet zich wat dat betreft goed te onderscheiden. Geen nerveuze drukte a la Gorod maar ook geen neerslachtige proggy metal zoals Opeth. Ne Obliviscaris klinkt veel vaker lekker opzwepend en krachtig. Met name de neoklassieke ondertoon is daar debet aan.

Urn is een een album waarop de band zichzelf verder professionaliseert en perfectioneert. Het is ambitieus en compromisloos maar tegelijkertijd ook heel vlotjes geschreven en uitgewerkt. Tel daarbij op de gebruikelijke verzorgde én krachtige productie en je hebt een album om 'U' tegen te zeggen.