Thunder - Wonder Days

• BandThunder [GB]
• TitelWonder Days
• Release datum26-05-2015
• LabelearMUSIC [DE]
• PromotorAtom Splitter PR

Tracklist

01. Wonder Days
02. The Thing I Want
03. The Rain
04. Black Water
05. The Prophet
06. Resurrection Day
07. Chasing Shadows
08. Broken
09. When The Music Played
10. Serpentine
11. I Love The Weekend

De Britse hardrockband Thunder is hier nog nooit aan de orde geweest, dus eerst maar even een introductie: De band is opgericht in 1989, en kende vanaf debuutalbum Backstreet Symphony (1990) behoorlijk succes, zeker in het thuisland. Ook de navolgende albums Laughing On Judgment Day (1992) en Behind Closed Doors (1995) waren nog behoorlijk succesvol. Zoals zo vaak nam dit langzaam af, werd de band gedumpt door label EMI - dat dus die eerste drie albums uitbracht - en besloot de band er uiteindelijk in 1998 het bijltje bij neer te gooien; voor even dan toch. Er volgde nog een afscheidstour die duurde tot mei 2000, waarna de band in 2002 weer bij elkaar kwam.

In hun tweede leven besloten de Thunder-leden dat ze zich voortaan niet meer wilden laten overleveren aan de grillen van een label, dus besloten ze er zelf eentje op te richten: STC Recordings, waarop tot nu toe vier albums verschenen. Blijkbaar is dat principe toch weer losgelaten, want tegenwoordig zit de band bij Edel/earMUSIC. Het voorlaatste Thunder-album verscheen al weer in 2008, al dan niet verrassend begint de band nu met Wonder Days aan hun derde leven. Overigens werd de afgelopen jaren wel volop opgetreden.

Thunder wordt nog altijd gedragen door het duo Bowes (zang) en Morley (gitaar). Even voorspelbaar is de muzikale weg die de band al jaren bewandelt: zowel krachtige als melodieuze bluesy hardrock. Een genre waarin in de loop der jaren de nodige bands en albums furore hebben gemaakt. Internationaal is Thunder daarin eigenlijk altijd wel een beetje een ondergeschoven kindje geweest en gebleven. Ik denk ook niet dat Wonder Days daar verandering in kan brengen. Niet dat de band slecht musiceert, maar ze zijn inmiddels wel in het stadium belandt dat hun nummers altijd 'zullen lijken op' of 'klinken als'. Voorbeelden: Bad Company/Free, AC/DC, een vleugje Led Zeppelin en Thin Lizzy. En dat is natuurlijk dodelijk voor een eigen gezicht.

Wanneer het album aftrapt met het titelnummer ben ook ik zeker nog niet overtuigd. Ok, de muziek zit goed in elkaar; spelen en liedjes schrijven kunnen deze gasten echt wel. Maar ik vind het persoonlijk wat zouteloos, ik mis de power, de ballen, die in mijn beleving heavy rock zo zou moeten kenmerken. Dat gevoel gaat in de nummers hierna ook niet meer veranderen - een nummer als The Thing I Want vind ik juist uitgesproken zeikerig poppy. Hooguit met uitzondering van de gitaarsolo's, want die kan ik prima pruimen.

Na het folknummer The Rain en het wel erg smaakloze Black Water wil ik het album al bijna afzetten, maar The Prophet trekt me over de streep om nog even te blijven zitten. Dit nummer heeft wel wat weg van het spaarzame snellere Led Zeppelin-werk (Achilles Last Stand!) en bevalt me eigenlijk best. Maar helaas betreft dit een uitzondering op dit album. Resurrection Day is zeker geen wederopstanding, eerder een draak van een nummer. Broken is de verplichte ballad, waar ik inderdaad geen fan van ben. Ik veer pas weer op bij de afsluiter I Love The Weekend, een soort niks aan de hand, dertien in een dozijn rock 'n' roll party-nummertje. Cliche, maar wel vrolijkmakend.

Ik vind het redelijk ironisch dat Thunder in het verleden problemen had met het label over de te volgen muzikale koers. De band werd meer richting soul en pop geduwd, maar zette zich daar tegen af. Terwijl ik juist vind dat de band, en zeker de zang van Bowes, daar het best tot z'n recht komt. Alleen is dat niet mijn muziek; veel te lafjes allemaal.