Apostle of Solitude - From Gold To Ash

• BandApostle of Solitude [US]
• TitelFrom Gold To Ash
• Release datum23-02-2018
• LabelCruz Del Sur Music [IT]
• PromotorSure Shot Worx [DE]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Overlord
02. Ruination Be Thy Name
03. Autumn Moon
04. Keeping The Lighthouse
05. My Heart Is Leaving Here
06. Monochrome (discontent)
07. Grey Farewell

Over traditionele doom metal is het net zo lastig iets nuttigs of zinvols te schrijven als dat het genre zelf aan originaliteit doet. Het is nou eenmaal muziek waar weinig vernieuwing in zit, en die blijkbaar slechts aan een relatief beperkte groep van liefhebbers besteed is. Ik reken mijzelf daar zonder enige twijfel ook toe!

De Amerikaanse band Apostle Of Solitude doet al weer veertien jaar z'n ding; ik verwacht dan ook niet dat het meest recente album From Gold To Ash veel zal afwijken ten opzichte van z'n voorganger Of Woe And Wounds dat ik drie-en-half jaar geleden besprak. Het label is nog hetzelfde, net als driekwart van de bandbezetting; het is slechts de bassist die (al weer) vervangen is.

Bij de eerste beluistering krijgt het album nog maar lastig vat op mij. Het uptempo, instrumentale intro Overlord en het akoestische intermezzo Autumn Moon zo vlak na elkaar helpen daar niet bij. Aangekomen bij Keeping The Lighthouse ben ik echter direct bij de les. Ja, dit is de doom metal zoals ik die graag hoor! Slepende, treurigheid oproepende riffs zetten de juiste (sombere) toon, daarbij geholpen door de zeer melancholiek klinkende zang. De tweestemmigheid die met regelmaat wordt ingezet draagt daar volop aan bij.

Vervolgens wordt het alleen maar beter, want het op een schamele paar seconden na tien minuten durende My Heart Is Leaving Here durf ik voorzichtig wel het hoogtepunt van het album te noemen. Apostle Of Solitude is een band die nergens te heavy of extreem traag wordt, maar vooral gebaat is bij de desolate sfeer die wordt neergezet. Laat dat dan het verschil zijn met het verleden: we horen hier nauwelijks stukken die refereren aan een meer uptempo heavy metal-verleden. Het is hier pure traagheid dat de bijna clichematige kerkklok slaat.

Want Monochrome (discontent) en Grey Farewell wijken geen moment af van de reeds neergezette sound. From Gold To Ash blijkt één lange, trage treurmars naar het onverbiddelijke einde. Gedragen, verheven, statig, immer treurend en in superlaag tempo beweegt de stoet zich voort, maar zal de luisteraar paradoxaal genoeg in opperste verrukking achterlaten. Mij wel in elk geval, want wat vind ik dit een heerlijk melancholiek en intense ellende oproepend album! Ik noteer een stiekeme nominatie voor mijn jaarlijst.