Dyscordia - Twin Symbiosis

• BandDyscordia [BE]
• TitelTwin Symbiosis
• Release datum16-03-2013
• LabelEigen beheer
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. Dreamcatcher Tree
02. The Empty Room
03. From Sight to Black
04. Rise to Perception
05. Ache of Hearts
06. The Loser's Game
07. In Solitude
08. Locked Within
09. Black Clown
10. Twin Symbiosis
11. My Devotion

Volgens mij is deze band al wereldberoemd in eigen land. Dit sextet uit het Belgische Kortrijk en omgeving timmert al sinds 2009/2010 aan de muziekweg. Leden van bands als Artrach, Gwyllion, Fireforce en Immanent Distance sloegen de armen ineen om Dyscordia te vormen. In 2010 hebben ze hun eerste EP, Reveries, uitgebracht. Enkele tracks van deze EP staan ook weer op deze nieuwe CD Twin Symbiosis, welke al voor de zomer van dit jaar in eigen beheer door de band is uitgebracht. Om hun bekendheid wat te vergroten hebben ze voor een breder media-offensief gekozen, en zo dus ook bij ons (WingsOfDeath) terecht gekomen. En daarmee ook bij mijzelf, waar ik niet ontevreden mee ben.

De opnamen zijn al in januari 2012 begonnen met de drumtracks, dat enkele weken kostte om tot een perfecte afstelling van microfoons te komen. Hierna volgde de bas- en gitaarpartijen. Als laatste zijn de zangpartijen opgenomen. Deze opnamen zijn uiteindelijk terecht gekomen bij Jens Bogren en Tony Lindgren die voor de productie, eindmix en mastering hebben gezorgd. Dit is allemaal eind augustus 2012 tot een eind gebracht. Uiteindelijk zijn er 11 nummers op Twin Symbiosis terecht gekomen.

De plaat begint met Dreamcatcher Tree, een spookhuis achtig muziekje met een bijbehorende zanglijn. Dit resulteert in een mooie opener voor het spetterende The Empty Room, een van de snelste nummers op dit album, welke ook meteen laat horen wat de band in zijn mars heeft. Een goede mix van oude Helloween met veel melodieus gitaarwerk met een vleugje Amon Amarth. From Sight To Black is een nummer dat lekker wegluistert met veel twin gitaarwerk. Rise to Perception is een stuk pittiger, sneller en agressiever, dit laat wel horen hoe veelzijdig de band is.

Blijkbaar hebben ze al het goede van andere bands bijeen gezocht en er een geheel van gemaakt. Gelukkig is er met Ache Of Hearts ook een rustpunt halverwege de plaat, al duurt dit ook niet erg lang. Als halverwege het gaspedaal toch weer wat verder ingedrukt wordt eindigt het alsnog in een soort powerballad. The Loser’s Game is weer een wat recht voor zijn raap nummer, lekker lompe grunts en uptempo triple gitaarwerk.

Erg veel negatiefs valt er eigenlijk niet te melden; elk nummer klinkt weer anders en toch kun je horen met welke band je te maken hebt. Hoogtepunt is wat mij betreft het titelnummer Twin Symbiosis, vanwege de diversiteit, en daarnaast My Devotion, dat weer lekker lomp en bombastisch de hoek om komt knallen. Ga dit album gewoon eens beluisteren, zeker een tip voor fans van Helloween, Nevermore en iedereen die van progressieve melodieuze metal houdt. Ik denk voor mezelf dat hij dicht in de top 10 van dit jaar zal eindigen.